Heimilisblaðið - 01.12.1971, Síða 13

óþolandi þegar á fyrstu dögum hjónabands
þeirra. Aldurinn hefur ekki gert liana blíð-
lyndari. Hún er ráðrík, hörð og þurrleg.
Sífelld óánægja hennar með allt og alla
hefur gert andlitsdrætti hennar skarpa og
sett á hana ólundarsvip. Varir hennar eru
samanbitnar og nefið hvasst. Iíún er ómót-
tækileg fyrir allar röksemdir, og þó að at-
burðirnir leiði glögglega í ljós, að hún hafi
rangt fyrir sér, dettur henni aldrei í hug
að viðurkenna það. Iiún verður bara bál-
reið og hrópar upp, að hún hafi rétt fyrir
sér. Svo fer hún í fýlu og er þannig í
nokkra daga, og svo byrjar hún aftur á því
sama.
Mér virðist sem Mouflin hafi í fyrstu
reynt að vinna á móti þessum einkennum
Génevieve. Fólk talaði um sífelldar skamm-
ir og deilur, sem enduðu oft með ofsalegu
rifrildi. Dag nokkurn lievrði ég meira að
segja, að Mouflin hefði látið niður í töskur
sínar og farið til Rouen, til systur sinnar.
En hann kom aftur og fékk ekki sérlega
vingjarnlegar móttökur.
„Yiltu þá vera vingjarnleg og meðfæri-
leg?“ spurði liann hana.
„Þér skjátlast víst,“ svaraði hún, „það
er ekki ég sem á að vera meðfærileg. Úr
því að þú kemur aftur er ástæðan til þess
eingöngu sú, að þú hefur séð við nánari
íhugun, að þú hefur haft rangt fyrir þér,
og þú mátt umfram allt ekki halda, að
svona barnabrek eins og að hlaupast á brott,
haggi skoðun minni um svo mikið sem einn
þumlung.1 ‘
Nú hefði Mouflin átt að fara aftur til
Rouen, en hann var kyrr, og með því var
hann glataður. Eftir það varð hann eins
og leikbrúða í höndum Génevieve. Hann
þorði ekki að bafa sjálfstæða skoðun vegna
heimilisfriðarins, og hann gat aldrei verið
viss um það, að sakleysislegasta setning frá
hans hálfu gæti ekki komið af stað ofsaleg-
um mótmælum eða særandi svari frá Géne-
vieve.
Þegar svona stóð á, er skiljanlegt, að Mou-
flin lokaði sig inni marga daga í röð og
sökkti sér niður í verk sitt, til þess að kom-
ast hjá gauragangi og rifrildi.
Eg kenndi vissulega í brjósti um vin
minn, og ég gat ekki skilið, að hann skyldi
ekki varpa af sér þessu oki, vegna metnaðar
sís og mannsæmdar. Ég sagði við sjálfan
mig, að hann hlyti að vera alveg blindur
... og ég fyrirgaf lionum.
En svo fékk ég síðustu bókina hans um
daginn. Hún var vel skrifuð og skemmtileg,
því að Mouflin er góðum hæfileikum gædd-
ur. En eftir því sem ég kom aftar í bókina,
komst ég að raun um, að söguhetjan var
einkennilega lík vini mínum sjálfum, og
kona söguhetjunnar var lifandi eftirmynd
Génevieve, grimm, harðúðug og ráðrík kona,
full af hlægilegustu hugmyndum, kona, sem
reyndi á allan hátt að gera manni sínum
lífið óbærilegt.
Hann var hins vegar veiklundaður og
gæfur og sætti sig við alls konar móðganir,
háðmigarorð og niðurlægingar.
Ollu þessu var ljómandi vel lýst af mik-
illi athyglis- og kímnigáfu. Þetta voru þætt-
ir úr hinu raunverulega lífi, án þess að
nokkru væri bætt við eða nokkuð spunnið
upp. Iíann hafði auðsjáanlega notað sitt
eigið líf og hryggilega hjónaband sem við-
fangsefni.
Mouflin lilaut að liafa misst alla virðingu
fyrir sjálfum sér, úr því að hann gat hróp-
að þannig út opinberlega sína eigin niður-
lægingu.
Ég gat ekki fengið af mér að segja við
hann:
„Ég hef lesið Síðasta spilið. Mig hefur
tekið það mjög sárt. Eruð þér í raun og
veru kominn langt niður, vesalings vinur
minn, að þér hafið ekki lengur orku til þess
að rísa upp? Ég gæti meira að segja fyrir-
gefið þetta, ef það væri óafvitandi, en þar
sem þér hafið dæmt yður sjálfan með bók
yðar og sannað, að þér lítið skýrt á málið,
vil ég beldur, að við þekkjumst ekki leng-
ur.“
En Mouflin tók föstu taki á handlegg
mínum, og ég reyndi að losa mig um leið
og ég sagði, að við ættum ekki samleið.
„Æ, hvað er þetta,“ sagði hann brosandi,
„þér getið þó séð af nokkrum mínum í
mig ?‘ ‘
Og hér um bil í sömu andrá: „Hafið þér
lesið bókina mína?“
Ég svaraði af ragmennsku minni: „Þökk
fyrir, ég lief fengið hana, en ég á svo ann-
ríkt um þessar mundir, að ég hef ekki haft
tíma til þess að lesa hana.“
HEIMILISBLAÐIÐ
233