Heimilisblaðið - 01.12.1971, Blaðsíða 24

II\x \
SAGA EFTIR E. MARLITT
Hann liafði um leið og hann lióf ræðu
sína gengið út að glugganuiu, og þar stóð
hann enn. — ITann hafði ekki litið til ungu
konunnar meðan á því stóð. Nú sneri hann
sér að henni. Hún greip hægri hendinni fyr-
ir augun og fálmaði eftir stól með hinni.
Hún titraði og virtist ætla að hníga niður
af geðshræringu.
„Á ég að láta vagninn koma?“ spurði
hann og stóð á öndinni af eftirvæntingu.
„Eða hefur Líana heyrt mál mitt og ætlar
hún sjálf að dæma í því?“
Iiún kreisti saman hendurnar eins og í
krampa og lét þær svo falla niður með hlið-
unum. Henni hefði ekki orðið meira um,
þó höllm hefði hrunið yfir hana.
„Já, eða nei, fljótt, láttu mig ekki kvelj-
ast svona lengi. Þú ætlar að vera kyrr,
Júlíana?“
„Já.“
Þetta „já“ heyrðist varla af vörum henn-
ar, og þó liafði það undraverð áhrif á
Mainan. Hann greip með fagnaðarhrosi
konu sína í fang sér, svipti af henni ferða-
kápunni og kastaði henni út í horn. Svo
kyssti hann hána á munninn.
„Þetta er trúlofun okkar, Júlíana, ég bið
þín nú af einlægri og innilegri ást,“ sagði
hann með hátíðlegri alvöru. „Nú máttu
gera við mig livað sem þú vilt! Þú skalt fá
tíma og tækifæri til að yfirvega, hvort þú
munir nokkurntíma geta unnað mér, sem
þú fyrirgefur nú af einskærri kvenlegri
mildi og meðaumkun. IJver mundi hafa trú-
að því fyrir misseri síðan, að ég yrði yfir-
unninn af konu! En Guði sé lof, að ég er
enn nógu ungur til að haga seglum eftir
vindi og stýra lífsfleyi mínu í örugga höfn.
Og þú ætlar að hjálpa mér til þess, mín
hjartkæra Líana?“
Hann leiddi hana aftur inn í bláu stof-
una.
„Og nú skulum við fara að tala um það,
sem á undan er gengið, Líana,“ sagði
hann og þrýsti liönd hennar í ákafa að
brjósti sér. „Þíi veizt nú hvers vegna ég
var svo harðorður áðan uppi í salnum og
svo heimskulega óréttlátur. Mér finnst enn-
þá eins og ég ætli að kafna, þegar ég liugsa
til þeirrar stundar, er ég sá þig standa
óttaslegna úti í horni og heyrði hann skipa
frænda mínum að þegja. Hvað kom þér til
að fara á svona óvanalegum tíma inn í
hálfdimman salinn ?‘ ‘
ITún sagði honum nú allt af létta og lýsti
fyrir honum, hvernig hún hefði komizt að
skjalafölsuninni, sem hún hafði þegar feng-
ið grun um af orðum frú Schön. Meðan
hún var að segja Mainan frá þessum hrylli-
legu svikum, sem liann óafvitandi hafði tek-
ið þátt í, stóð hann eins og steini lostinn
— hann hafði verið táldreginn á svívirði-
legan hátt; þessi brögðótti Jesúíti haf’ði haft
hann í vasa sínum. Og vesalings Gabríel,
sem í bréfinu hafði verið í gefið í skyn
að væri kynblendingur af lægstu stigum,
hafði orðið að þola alls konar ójöfnuð og
fyrirlitnignu á barnsaldrinum; hann liafði
A'erið troðinn undir fótum af nánustu skyld-
mennum sínum í þeirri höll, sem honum bar
með réttu, þar eð hann var einkabarn föð-
ur síns. Níí kom hún að því atriði, er hirð-
presturinn liafði kastað skjalinu og i-auða
seðlinum í eldinn. En af blygðun A'araðist
hún að skýra frá bænum hans og harma-
tölum, hún minntist aðeins lauslega á hvers
vegna hann liefði framið þennan glæp, og
þá gat Mainan ekki stjórnað sér lengur;
hann þaut eins og æðisgenginn fram og aft-
ur um stofuna um stinid, svo kom hann allt
í einu til hennar, þrýsti henni ástúðlega að
brjósti sér og sagði:
„Og ég skildi þig eina eftir í klóm þessa .
óargadýrs, á meðan ég ók kvensniptinni til
hertogahallarinnar/1
Iiún talaði blíðlega við hann og reyndi
244
HEIMILISBLAÐIÐ