Heimilisblaðið - 01.12.1971, Síða 29

vimiukonunum settist að lionum ásjáandi,
án þess að liún stæði þegar á fætur, þar eð
hún var búin að segja, að ekkert gengi að
sér.
„Svo Gabríel á hvorki að verða munkur
né trúboði?11 spurði hann háðslega og sneri
sér undan til þess að þurfa ekki að horfa
á dónaskap frú Schön. „En má ég spyrja,
hvað þú hefur ákveðið að gera úr þessu
fyrirmyndarbarni, sem þér er svo annt
um f1
„Það dugar nú ekki lengur fyrir þig að
tala þannig til mín, frændi. Ég er sann-
færður um að Gabríel er frændi minn. Ef
þú vilt ekki sem aðalerfingi föður hans láta
hann fá neitt af öllum þeim auðæfum, sem
hann lét eftir sig, þá getur enginn neytt þig
til þess, því Gabríel er ekki hjónabandsbarn
... En ég ætla mér ekkert að fylgja hinni
almennu réttvísi í þeim efnum, en fer að-
eins eftir minni eigin réttarmeðvitmid; ég
ætla að láta drenginn hljóta nafn föður síns
of koma honum til manns, með því að
taka hann mér fyrir fósturson.“
Þetta varð ekki aftur tekið, og enn leit
ekki fremur út fyrir samkomulag. En þessi
þrautreyndi hirðgæðingur, sem gat verið
mjög neyðarlegur í kappræðum, var búinn
að venja sig á að taka hverju, sem sagt var,
með köldu blóði.
„Hér getur ekki verið nema um tvennt
að gera,“ sagði hann storkandi. „Annað
hvort ertu veikur“ — og hann tók til höf-
uðsins, eins og hann ætti við að Mainan
væri ekki með öllum mjalla — „eða þá að
þú ert, eins og mig hefur lengi grunað, al-
gerlega flæktur í rauðu fléttingunum; því
miður er ég hræddur um að síðari tilgátan
sé rétt. Yei þér, Raoul! Ég þekki líka þess
háttar konur. En því er betur, að þær eru
sjaldgæfar! Þú munt þegar hér í lífi kom-
ast í hreinsunareldinn ... Hugsaðu þá til
orða minna ... Sko, hvað þú ert orðinn
fölur . . .“
„Því trúi ég vel Mér finnst blóðið storkna
í æðum mér við að hlusta á þig. Ég er
reyndar ekki ætíð viðkvæmur fyrir því, sem
sagt er — því er nú miður — en mér finnst
hvert orð, sem þú segir, eins og vel úti látið
kjaftshögg, ég hefði ekki trúað því, að þú
gætir talað þannig. Eða þarf ég að minna
þig á hærur þínar . . . ?“
„Og þíí skalt ekkert vera að hafa fyrir
því, ég veit vel hvað ég segi og geri. Ég
hef varað þig við stjúpu dóttursonar míns.
— Taktu hana bara í fang þér; þú, sem
aldrei gazt skilið mína heittelskuðu, sak-
lausu dóttur, Valeríu! ... En ég ætla ekki
að eyða orðum við þig um þennan nýja
skjólstæðig þinn, ég á við drenginn í ind-
verska húsinu, því það mun kirkjan gera.
Drengurinn tilheyrir henni með líf og sál
— hún veit hverju hún á að svara þér, ef
þú skyldir gerast svo djarfur að krefjast,
hans af henni.“
Hann sneri sér við og ætlaði að fara, en
í sama bili æpti hann upp yfir sig og lamdi
hækjunni niður í gólfið. „Hvað er þetta,
frú Sehön, eruð þér ekki búnar að hvíla
yður nógu lengi? Það þykir víst ekki svo
afleitt að sitja í silkifóðruðum stólum höfð-
ingjanna.“
Frú Sehön, sem með óstjórnlegri óró og
eftirvæntingu hafði beðið leikslokanna, og
alveg gleymt hvar lmn var stödd, þaut á
fætur náföl af ótta.
„Færið mér morgunverðinn á bakka og
komið með hann inn í vinnustofu mína;
ég vil vera einn,“ sagði hann í skipunarróm.
Hann fór, og það glumdi í gólfinu undan
hækkjunni hans, en hringlaði í lykklunum
hjá frú Schön, er hún hvarf út um dyrnar.
I sama bili og dyrnar lokuðust á eftir
þeim kom Líana fram úr gluggaskotinu, þar
sem hún hafði dulizt. Iíún þaut til manns
síns, greip hönd hans og kyssti hana inni-
lega.
„Hvað er þetta, Líana!“ hrópaði hann
forviða. „Þú annt mér líka!“ Svo var eins
og birti yfir andliti hans allt í einu, og
hann breiddi út faðminn, en unga konan
hallaði sér í fyrsta skipti af frjálsum vilja
að brjósti lians.
Leó stóð með hendurnar fyrir aftan bakið
agndofa af undrun; en þó hann væri ekki
vanur að fara í launkofa með hugsanir sín-
ar, þá varð hann þó alveg orðlaus af undr-
un við að sjá þetta. Unga konan dró hann
brosandi til sín og hann tók utan um liana
bæði með ástúð og blíðu.
„A morgun verð ég því miður að skilja
við ykkur bæði,“ sagði Mainan ánægjulega.
„Eftir þessar deilur við frænda minn get-
ur þú ekki haldist hér við, Líana. En ég
HEIMILISBLAÐIÐ
249