Heimilisblaðið - 01.03.1980, Qupperneq 12

„Það er víst bezt, að þér komið með
mér,“ rumdi í garðyrkjumanninum.
Jack leizt nú ekki nema miðlungi vel
á það, en viðurkenndi með sjálfum sér, að
mótþrói, ásamt hugsanlegri handtöku,
myndi síður en svo auka honum álit, svo
að hann reis á fætur og haltraði á eftir
manninum, — sem fór með hann rakleitt
til ráðskonunnar.
Hún leit á hann með svip, sem sagði
meira en nokkur orð: „Datt mér ekki í
hug!“ — og lagði síðan af stað með hann
beina leið til frú Mason og lét hana heyra
frásögn garðyrkjumannsins.
Frú Mason greip til stangargleraugn-
anna og pírði á hann augun, en Jack reyndi
að skýra fyrir henni í sem fæstum orðum,
iivað gerzt hafði.
Frú Mason sneri sér að ráðskonunni.
„Hafið þér iæst þessa mannpersónu inni
í húsinu, frú Grunt?“ spurði hún efins.
Ráðskonan kinkaði kolli. „Hann birtist
hér og fór fram á að ná tali af prófess-
ornum. Auðvitað hefur hann vitað, að eng-
inn var heima — og að prófessorinn tekur
aldrei á móti ókunnugum. Eg sá strax,
að hann var eitthvað grunsamlegur, en lét
þó prófessorinn fá nafnspjaldið hans. En
prófessorinn bað mig óðara að láta sig í
friði og ónáða sig ekki næsta hálftímann.
Ég sagði þessum manni að doka við og
fór síðan inn í móttökuherbergin, en hann
hlýtur að hafa grunað að ég heyrði ekki
vel og læddist því á eftir mér og faldi sig
þar þangað til ég var búin að aflæsa.“
„Viljið þér hringja á lögregluna þegar
í stað, frú Grunt!“ mælti frú Mason stutt-
lega.
Lögregluna! — Jack sá fyrir sér í anda,
hvar Alice hyrfi úr lífi hans í hávaðanum
frá hlekkjum og handjárnum, sem brugðið
væri á sjálfan hann. „Náðuga frú Mason,“
hóf hann máls, meira af ákafa en fyrir-
hyggju — en hann komst ekki lengra, því
að nú kom Alice þjótandi inn í stofuna.
„Jack!“ hrópaði hún skelfingu lostin.
Og hún hafði fulla ástæðu til að vera
skelfd. Jack leit ósköp vesældarlega út.
Hann var blóðrisa og bólginn og hélt um
úlnliðinn, sem tekinn var að þrútna.
„Þekkir þú þessa mannpersónu?" spurði
frú Mason byrst.
Alice svaraði ekki, heldur fleygði sér
um hálsinn á Jack og rak sig um leið svo
hastarlega í handlegginn á honum, að hann
rak upp sársaukavein. Frú Grunt æpti upp
yfir sig, og Alice grét upphátt. Allur þessi
hávaði hlýtur að hafa borizt alla leiðina
inn í vinnustofu Finchbys prófessors, því
að allt í einu var hann sjálfur kominn á
vettvang og nam staðar í dyrunum.
„Hvað í ósköpunum á þetta eiginlega að
þýða?“
1 fyrsta skipti á ævinni höfðu talfærin
brugðizt frú Mason, og með ógreinilegum
kokhljóðum pataði hún spangargleraugun-
um í áttina til Alice sem ennþá hékk upp
um hálsinn á Jack.
Prófessorinn leit í forundran á ung-
mennin tvö. Svo kom á hann undarlega
stjarfur svipur. Hann skaut fram álkunni
og gekk hægt og hikandi í áttina til þeirra.
Jack þrýsti heila handleggnum enn þétt-
ar utan um Alice. — Maðurinn er snar-
geggjaður, hugsaði hann í uppnámi. Nú er
að duga eða drepast!
Prófessorinn gekk alveg að Jack. Skyndi-
lega gerði hann furðulega hreyfingu eins
og hann vildi hremma eitthvað. Síðan hróp-
aði hann upp í rómi sem gaf til kynna
ótvíræðan sigur. „Ég náði því — náiði því,
heyrið þið það?!“
Hann opnaði greip sína varlega og gægð-
ist. „Hvaðan í ósköpunum hafið þér náð
í þessa bjöllu, ungi maður?“ spurði hann
hugfanginn. „Fyrirtaks sýnishorn — stórt,
heilt og ljóslifandi! Hún iðar innan í lóf-
anum á mér svo það fer unaðarhríslingur
um mig allan . . . En hvar í ósköpunum
hafði þér orðið yður úti um hana, ungi
48
HEIMILISBLAÐIÐ