Heimilisblaðið - 01.03.1980, Qupperneq 25

vera með á því þingi. Þótt ég sé lítilmót-
legastur ykkar allra, þá er hjarta mitt þó
ekki síður en ykkar fullt af hatri til Róm-
verja.
Símon veitti fúslega hið umbeðna leyfi.
Þá var hurðinni lokið upp; gengu þá
inn margir Gyðingar, flest öldungar.
Allir heilsuðu hátíðlega og gengu til sæta
sinna, nema Davíð og annað ungmenni til
— bernskuvinur hans, Júda að nafni. Þeir
urðu sem sé að standa sakir æsku sinn-
ar; ekki máttu þeir heldur tala á ráðs-
samkomum eldri manna.
— Eru allir komnir, sem boðnir voru?
spurði einn öldunganna, Gorik að nafni.
Hann var einn af öldungum Israels og í
hæstri virðingu í ráðinu mikla. Þar að
auki hafði hann árum saman verið vinur
Símonar og fjölskyldu hans.
— Þeir eru allir komnir, svaraði Símon.
Síðan stóð hann upp og mælti:
— Verið þá, bræður, hjartanlega vel-
komnir allir og takið á móti þakklæti mínu
fyrir þann mikla heiður, sem þér hafið
í dag búið húsi mínu. En áður en við töl-
um um það, sem hefur leitt oss saman, þá
verð ég þó að játa á mig sekt fyrir hönd
dóttur minnar, sem hún hefur bakað sér
°g gjörir hana óhreina samkvæmt lögmál-
inu.
Síðan sagði hann þeim frá samfundum
þeirra Antoniusar og Rutar og lauk máli
sínu á þessa leið:
-— Hvað á hún að gera, til þess að verða
hrein að nýju? Hún er fús til að bera
hverja þá refsingu, sem þið dæmið henni,
°g hvað helzt sem ég get gert með fjár-
ttumum mínum og gulli í þessu máli, það
vil ég fúslega gera.
Jósefus tók þá til máls og sagði bros-
andi:
— Hvers vegna að taka þetta mál svona
alvarlega? Mér finnst, að sú hætta, sem
Rut var stödd í, sé nægileg afsökun. Færðu
fjárhirzlu musterisins fórn af gnægtum
þínum, kæri Símon; á það munu öldung-
arnir og ráðið mikla sátt verða. Og til þess
að það mál væri þegar útkljáð, þá sagði
hann: — Snúum oss nú að því máli, sem
vér erum saman komnir að ræða.
Þeir hinir, sem viðstaddir voru, voru að
sönnu ekki samhuga þessum frjálsu skoð-
unum Jósefusar; en er þeir hugleiddu, hve
það mál var mikilfenglegt, sem fyrir lá,
þá létu þeir þetta smámál vera útkljáð
samkvæmt tillögu Jósefusar. Þeir settu að-
eins það skilyrði, að einhver prestanna
skyldi úrskurða hana hreina í mustarinu.
Síðan stóð Gorik upp aftur og mælti há-
tíðlega:
— Vár erum hin útvalda þjóð Guðs.
Feðrum okkar voru gefin mikil fyrirheit.
Guð feðra vorra, Guð Abrahams, Isaks og
Jakobs, blessi þessa samkomu vora og stýri
hugsunum vorum og gjörðum.
Þá stóð annar upp og mælti:
— Þér Israelsmenn! Hví erum vér hér
saman komnir? Er það ekki til að ráðgast
um, hvernig vér eigum að stökkva óvin-
um vorum burt úr landi voru, hreinsa Jerú-
salem, vora helgu borg, og sýna þeim, að
Drottinn er Guð og enginn annar?
Þá spratt Eleazar upp og hrópaði hárri
raustu:
— Jú, til þess erurn vér saman komnir
og ekki að ástæðulausu. Eru Rómverjar
ekki komnir á síðustu foi'vöð með oss. Hver
getur talið grimmdar- og afríkisverk þau,
er þeir hafa framið á vorri veslings þjóð?
Eg spyr þess vegna: Dirfist nokkur Isra-
elsmaður að unna sér hvíldar, fyrr en þessa
alls er hefnt — já, fyrr en vér getum
óhultir sofið undir vernd vors eigin kon-
ungs?
— Vér viljum setja líf og fé í hættu
fyrir þetta heilaga mál, tók Símon til máls,
en síðan sagði hann nokkuð efablandinn:
— Er nú tími til þess kominn raunveru-
lega, að vér getum boðið Rómverjum byrg-
inn?
v
heimilisblaðið
61