Heimilisblaðið - 01.03.1980, Qupperneq 27

vér hefjumst handa. Einmitt nú er öllu
svo háttað að vér getum ekki á betra kos-
ið. Rómversku harðstjórarnir hafa æst upp
þjóð vora og fyllt hana heift. Hér stendur
ekki á öðru en að vér séum kallaðir —
vígbúnir erum vér. Sérhver Israelsmaður
sem vopni getur valdið, mun til vopna grípa
— fjárhirðirinn, presturin, iðnaðarmaður-
inn, kaupmaðurinn, — allir vilja þeir und-
antekningarlaust leggja líf og blóð í söl-
nrnar til að frelsa vort heilaga land.
Jósefus svaraði ekki.
— Já, tíminn nálgast, sagði öldungur-
inn hátíðlega, sá tími, sem Guð hefur fyr-
irheitið oss — er hann vill miskunna sig
yfir oss og senda Messías, hann sem á að
undiroka heiðingjana og gera Israel að
voldugri þjóð.
Jósefus svaraði engu. Þá tók Eleazar
aftur til máls:
— Þú þegir enn, Jósefus, hjarta þitt
kemst ekki við af slíkri ræðu. Þú verður
víst ekki einn af herstjórum hans, sem
koma «?
Jósefus svaraði rólega:
-— Hví þá ekki þú, sem getur talað af
slíkum eldmóði?
-— Nei, Jósefus, svaraði Eleazar, — ég
en þess ekki verðugur að skipa hið æðsta
sæti. En samt mun ég vinna mitt hluverk
af hendi. Þá þarf á fleiri en einum for-
iftgja að halda.
Eftir alvarlega augnabliks-íhugun tók
Jósefus til máls:
— Þér getið ekki sannfærf mig um, að
ísrael sé máttug til að reisa röd við Róm-
Veí’jum. Það væri annað mál, ef allar hin-
ar undirokuðu þjóðir gerðu samtök með
sér um það. En það er engin leið. Til þess
rfði hetja eins og Alexander af Makedóníu
að rísa upp meðal þeirra þjóða og ávinna
ser frægð með hreystiverkum, sem spyrð-
ust til endimarka jai'ðarinnar. Það er hægt
að hugsa sér, að allir vildu fylgja slíkum
Wanni.
— En sú hetjan mun koma, hrópaði Gor-
ik gamli í guðmóði, hann verður brotinn
af bergi þjóðar vorrar, af Davíðs ætt, eins
og spámennirnir hafa fyrir sagt. Símon,
sagði hann og veik sér að honum, sæktu
heilagar ritningar og lesum þá staði, þar
sem minnzt er á þenna frelsara.
Símon flýtti sér út og kom aftur að
vönnu spori með marga papyrusvafninga
og rétti öldungnum.
Hann rakti ofan af keflunum og fann
allmarga slíka ritningarstaði og sagði síð-
an hátíðlegum rómi:
— Heyrið, bræður mínir, hvað ritað er
í sálmabókinni:
— Þeir, sem treysta Drottni, eru sem
Zion-fjall, er eigi bifast, er stendur að ei-
lífu. Fjöll eru kringum Jerúsalem og Drott-
inn er kringum lýð sinn héðan í frá og að
eilífu. Því að veldissproti guðleysisins mun
eigi hvíla á hlutskipti réttlára.
Og á öðrum stað er ritað:
— Drottinn, hinn hæsti, er ógurlegur,
voldugur konungur yfir gervalh’i jörðinni.
Hann leggur undir oss lýði, og þjóðir fyrir
fætur vora.------Guð er orðinn konungur
yfir heiðingunum, Guð er settur í sitt heil-
aga hásæti. Göfugmenni þjóðanna safnast
saman ásamt lýð Abrahams Guðs, því að
Guðs eru skildir jarðarinnar.
Og enn er ritað:
— Svo segir Drottinn við heiTa minn:
Setzt þú mér til hægri handar, þá mun
ég leggja óvini þína sem fótskör að fótum
þér. Drottinn réttir út þinn volduga sprota
frá Zion, drottna þú mitt á meðal óvina
þinna.
Og heyrið hvað Salómó segir um kon-
ung Israels:
— Og hann skal ríkja frá hafi til hafs,
frá fljótinu til endimarka jarðar. Fjand-
menn hans skulu beygja kné fyrir honum
og óvinir hans sleikja duftið. Og allir kon-
ungar skulu lúta honum, allar þjóðirnar
þjóna honum.
HEIMILISBLAÐIÐ
63