Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1915, Blaðsíða 38

endn var ællin, en ekki einslaklingurinn, lalin frumcind ríkis-
ins. All var miðað við lieildina, en einstaklinganna gætti furðu
lílið. I’elta ýlti undir hina almennu framsókn þjóðanna í heild
sinni. Skylda þegnanna gagnvarl ríkinu varð ahnenl viður-
kend. En þá er Kristur hóf starfsemi sina, lagði grundvöllinn
undir liina nýju siðmenningu, liélt hann fram gildi einstaklings-
ins. Einstaklingurinn álti að þroskast og fullkomnast, en tak-
markið, er hinn þroskaði einstaklingur átti að keppa að, var
að þjóna heildinni, þjóna sambræðrum sínum í ríkari mæli en
nokkru sinni áður. Þella sýndi Krislur bæði mcð kenningum
sínum og lííi sínu. Hann hrýndi það fyrir lærisveinum sínum
að læra að þjóna öðrum, og tók sjálfur á sig þjónsmynd, var
hógvær og lítillátur. En bezl og áþreifanlegasl sýndi hann
fórnarlund sina, er hann lét líf sitl í sölurnar fyrir samhræður
sína. Kristur, sem var hátl upp yfir aðra hafinn, lét hinn
óhifanlega vilja sinn halda sér á krossinum, svo að hann, scm
lijálpaði öðrum, gat ekki sjálfum sér bjargað. Fögur eru orðin
á vörurn kristindómsins, er hann hendir börnum sínum á
krossinn og segir: »Lálið sama lunderni lnia í yður sem var í
Jesúm Kristi«.
Hin kristna menning hefir miðað að því að þroska einslak-
lingseðlið. Samkepnin — harátlan innan samfélagsins — lilaul
að verða óhjákvæmileg alleiðing af framsókn einslaklinganna.
Hver og einn einstaklingur vann að framförum sínum, án þess
að taka tillit til, hvort samhræðrum hans kæmi það betur eða
ver. Foringjar hinna ýmsu llokka og stélla keptu hver við
annan um yfirráðin Látlaus harálta reis upp á milli auð-
manna, er sótlust sí og æ eflir meiri og meiri auðæfum, og
hinna ýmsu þjóðfélagsslélla, milli þeirra, sem drolnuðu, og
hinna, sem drotnað var ylir; og sama er að segja um þjóð-
irnar í heild sinni. Ilver þjóð út af fyrir sig reyndi af fremsta
38