Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1926, Blaðsíða 84

78
Ritsjá.
ÍÐUNN
orð iýst. Hún er léttust alls sem létt er, eins og shýið, og þó er
afl hennar óendanlegt. Óáþreifanleg og þó sópar hún öllu. Fösf
og þó eins og hún sé að losna frá jörðu, æðandi áfram og upp
á við í glæsilegri sveifu. Þessi mynd ætti að standá einhversstaðar
úti, geysistór.
Mold er annað meistaraverkið frá, óumræðilegt. Faðmur móður
jarðar, sem veitir mýkstu hvíld, en þó stendur okkur stuggur af
henni. Auðhumla er ef til vill föstust af öllum verkum Einars.
Nóft og morgunroðinn eru einstaklega fagrar lágmyndir, einkum
nótt. Hún er jafnvel fallegri en nótt Thorvaldsens, og tunglið enn
meistaralegra en uglan á mynd hins.
Af symbólskum myndum er hnefarétturinn einhver sú einfald-
asta og besta, hvað hugmyndina snertir, en hefir ekki tekist nógu
vel. Lágmyndin að ofan skemmir. En óskandi væri að Einar
vildi beita sér enn belur við böðulinn, sem þykist vera að vega,
og vega rétt, því skálarnar standa jafn hátt báðar, en armur vogar-
innar er reyndar blýfast hjalt á böðulssverðinu.
Má ekki halda lengur áfram. Af litmyndum Einars er eg ekkr
hrifinn af nema einu, Drofning dagsins, þó að í fleirum séu mjög
fallegir partar, t. d. Vordraumi.
Hafi þeir þökk, sem hleyptu bók þessari af stokkunum, en
mesfa þökk þó listamaðurinn, sem hún fær alt gildi sitt frá.
M. 7-
Ásgeiv Asgeirsson: Kver og kirkja. Rvík 1925. Bókaverslun
Arsæls Arnasonar.
Það er skamt á milli einurðar og virðingarleysis í rithælti. Svo-
skamt er það, að menn þekkja það oft og einatt ekki sundur, hvorki
rithöfundarnir sjálfir né lesendurnir.
Asgeiri skjöplast ekki þessi greinarmunur. En hitt mun ekki
jafnvíst, að allir lesendur sjái, hvoru megin hann er. En það er
víst, að þessi litla bók er skrifuð af einurð, meiri en venjulegt er
hér, án þess að villast út á glapstigu virðingarleysisins, Þetta er
jafnskylt að viðurkenna, þótt ekki sé ávalt jafnhægt að eiga sam-
leið með höfundinum.
Fyrri kaflinn, sá um kverið, þykir mér veigaminni. Auðvelt
verk að dæma óalandi og óferjandi gamla kenslubók, sem rituð
er út frá alt öðrum forsendum en þeim, sem nú eru teknar góðar