Muninn - 01.03.1978, Blaðsíða 6

SKALDIÐ I BAKARIINU
Hleifar Brauð
var skáld. Á morgn-
ana, snemma, sást
hann tölta niður sl-
akkann með hausinn
nema við bringspal-
irnar. Gömlu sjó-
mennirnir sem röltu
hægum skrefum niður
fyrir bakkann köst-
uðu alltaf kveðju að
Hleifari en það var
endrum og eins að
hann yrti á þá.
Stundum teygði hann
hausinn upp og brosti
stundum hraut úr hon-
um eitt og eitt orð
sem morgungolan bar í burtu jafnharðan.
'Meðan trillukarlarnir settu í gang varð þeim oftast hugsað
til Hleifars í bakaríinu. Það var svo ekki fyrr en þeir renndu
færinu að Hleifar gamli hvarf úr hugskotum þeirra.
Þegar gert var hlé á færaskakinu og tekið
til við að narta i nestið um hádegisbilið
varð þeim svo aftur hugsað til Hleifars
í bakaríinu. "Hann bakar svoddan góða
punga", sögðu þeir og sá guli var aftur
kominn á krókinn.
Meðan trillukarlarnir reru i gráð-
ið og nudduðu við þann gula var Hleif-
ar í bakaríinu að hnoða. í rúma hálfa
öld hafði hann hnoðað og hnoðað. Allt-
af var sami skammturinn af hveitinu
og sykurörðurnar voru vegnar upp á
gramm. Það var heldur ekki kvartað
undan brauðinu frá Hleifari gamla í
bakaríinu.
Það vissu ekki margir að Hleifar
Brauð var skáld. Helst voru það gömlu
trillukarlarnir sem það vissu því það
Frh.á bls.32.
6