Kirkjuritið - 01.12.1936, Blaðsíða 7

KirkjuritiS.
Jólaprédikun.
397
hann hverjum manni ódauðlega, eilífa sál, brot síns eig-
in eðlis, með margvíslegum og máttugum hæfileikum lil
vaxtar og göfgunar og þroska í öllu því, sem er satt og
rétt og gott. Hann gaf þeim frjálsræði til að velja og
hafna. Það var líka dýrmæt gjöf, því aðeins fyrir frjálst
val verður siðxerðilegum þroska, fullkomnun og sælu
náð. Og loks gaf Guð oss mönnunum Jesú Krist — jóla-
harnið, til þess að vísa oss veginn, sýna oss leiðina til
fullkcmnunar, farsældar og sannrar gleði. Hann er frels-
arinn frá villu og synd. IJann er leiðtoginn til lífsfyll-
ingar og lifsgæfu. Ég veit, að þér munið orðin hans, sem
reynsla þúsundanna hefir sannað: Hver sem fylgir mér
mun eigi ganga í myrkri, heldur hafa liós lifsins. Eins
og dýrð æð.i vc"aldar lék um hirðana á Betlehemsvöll-
um hina fyrstu iólanótt, þannig leikur enn dýrð hins
nýja himins um hvern þann, sem fyrlgir Kristi í trausti
og trú. Hann er aldrei í mvrkrinu.
En hin nýja iörð, sem Kristur vill gefa mönnunum og
hjálna þeim til að skana — hvernig var hún?
Hún var býsna ólik heirri iörð. sem við nú bvggium,
og hó var það sama jörðin. Landið var hið sama, hafið
og fiöllin, en fólkið var öðruvísi og annað. Þar var ekki
fyrst og fremst barist og kepst um peninga og metorð,
auð og völd, heldur hiálnast að og unnið saman í bróð-
urhug og kærleika. Þá iörð hygðu að visu engir alfull-
komnir menn cða yfirnáttúrlegar verur, sem í engu gátu
hrasað eða yfirsést, en þá jörð bygðu menn, sem trúðu
á sigurmátt samhiálnarinnar og kærleikans, menn sem
vildu í fullri einlægni og alvöru reyna að verða full-
komnir eins og himneski faðirinn er fullkominn. Þessir
menn leituðusl við að fyrirgefa í stað þess að dæma,
lmgga i stað hess að særa, gleðia i stað þess að hrvggia,
hiálna í stað hess að snarka í hinn fallna. og styðia litil-
magnann í stað þess að kúga hann með hinu ruddalega
valdi hnefaréttarins. Þar revndu menn ekki fyrst og
fremst að sigra hið illa með ofbeldi og refsingum, heldur