Kirkjuritið - 01.04.1955, Blaðsíða 8

150
KIRKJUROTÐ
Eftir dauðann og upprisuna þarf enn mikið til þess að
vekja trú þeirra.
Ég man enn, hve undarlegt mér þótti þetta, þegar ég
lærði Biblíusögur í æsku. Hvers vegna vissu lærisvein-
arnir þetta ekki? Hvers vegna þekktu þeir hann ekki?
Nú skil ég þetta betur, eftir að vera búinn að horfa í
heilan mannsaldur á sljóleika sjálfs míns og annarra.
Er ekki þetta eitt megin einkennr á mönnunum?
Vitum vér, að hinn kristni heimur á upprisinn frelsara?
Þekkjum vér hann í fylgd með oss? Bera umræður hinna
miklu manna þess vitni, að maðurinn, sem slegizt hefir
í förina með mannkyninu, og er núna með því á göng-
unni, er Jesús?
Og svo fer liann að tala við þá. Þetta er bersýnilega
mikill gáfumaður. Hann virðist að vísu í fyrstu vera býsna
ófróður um það, sem fram hefir farið, en brátt sést, að
það er ekki af fáfræði, að hann talar svona eins og hann
gerir, heldur af því, að hann leggur nýtt mat á allt. Hann
veit betur. Það voru þeir, sem ekki vissu, hvað gerzt
hafði, en hann vissi það.
Er ekki myndin enn sönn og trú? Oss kemur það bein-
línis fyrir sjónir eins og fáfræði eða blessuð dauðans ein-
feldni, ef einhver kemur og segir: Leysum vandamálin
á grundvelli kristindómsins. ,,Ó, þér heimskir og tregir
að trúa.“ Hér er ekkert að ske nema það, sem átti og
hlaut að verða. Látum það verða oss að kenningu. Hann
átti að líða þetta og ganga inn í sína dýrð. Hann er í
þessu eins og öðru frumgróðinn.
En vér mennirnir, hinn kristni heimur, kirkja hans,
líkami hans, eigum að ganga sömu braut.
Enn mundu menn reka upp stór augu, ef Jesús slægist
í förina og færi að spyrja. Menn mundu segja, alveg
forviða: „Ert þú eini maðurinn, sem veizt ekki, hvað
hefir gerzt?“ Veiztu ekki um hugmyndakerfin í heim-
inum og atómvopnin og allt þetta?