Kirkjuritið - 01.04.1955, Síða 41

Fólkið þarf að finna Krist í kirkjunum,
... Nú er það svo, að störf okkar verða að vinnast við allt
aðrar aðstæður en þær, sem forfeður okkar á tímum Biblí-
unnar unnu við. Jafnvel dagurinn í dag færir okkur önnur
viðfangsefni og starfs-aðstæður en dagurinn í gær. Við lifum
nefnilega á 20. öld e. Kr., en ekki á 20. öld f. Kr. Og fram-
vinda lífsins á jörðinni tekur sífelldum breytingum. Þar er
að sjálfsögðu um að ræða „hið ytra“ fyrst og fremst, þó að
hugsanir mannsins hljóti einnig nokkuð að fylgja því. Að
sjálfsögðu verður Kristur hinn sami í dag og í gær. En að-
staðan til þess að boða Krist sem slíkan er ekki hin sama „í
dag og í gær“. Við þurfum ekki annað en líta svo sem 40—50
ár aftur í tímann og bera það saman við nútímann. Þá voru
prestar mun fleiri, en hvílíkur er ekki sá reginmunur, hvað
við þurfum víðar að koma Kristi að, heldur en þeir prestar
þurftu. Nú þurfum við að koma honum til allt að helmingi
fleiri íslendinga, þótt við séum mun færri. Og nú þurfum við,
þessi fámenni hópur, að koma honum að í raflýstum skraut-
sölum skemmtistaðanna, í útvarpið, kvikmyndirnar, bókaflóðið
o. s. frv. Hvílíkur reginmunur eða fyrir 40—50 árum! Og það
er von, að okkur setji hljóða, þegar við íhugum það heljar-
bjarg, sem okkur er ætlað að lyfta. En svo verður okkur ljóst,
að við erum ekki einir um átakið. Kristur sjálfur er með okkur.
Þess vegna hefir okkur tekizt að lyfta þyngra Grettistaki en
nokkur félagasamtök hafa getað bifað. — Því miður er það
slæmur ljóður á ráði sumra presta, að þeir gera öll ósköp úr
því, hvað slæm sé hjá þeim kirkjusóknin. Ef miðað skal ein-
göngu við almennar guðsþjónustur í kirkjunum, getur þetta
að vísu átt við að einhverju leyti. En hvað þá um aðrar helgi-
athafnir? Vissulega eru þær, hver um sig, guðsþjónusta. Skírn-
in, fermingin, hjónavígslurnar, jarðarfarirnar, eru þetta ekki
nllt háhelgar guðsþjónustur? Og svo horfa þeir, mínir kæru
starfsbræður, á almennu messurnar og telja þær jafnvel mæli-