Kirkjuritið - 01.11.1957, Side 5

MYNDIR FRA MINNEAPOLISÞINGINU
387
Blökkumaðurinn les Ritningarkafla, en Ordass prédikar. Sam-
starf þessara tveggja manna snertir okkur djúpt. Það lýsir
skýrt stefnu þingsins. Um hörundslit varðar engu né kynþætti,
heldur eiga allir að vera eitt í samfélagi við Krist. Ordass legg-
ur út af frásögninni í Jóh. 12, 20—26, um Grikkina, sem báðu:
„Oss langar til að sjá Jesú“, og svari Jesú, einkum orðunum:
„Deyi ekki hveitikornið, sem fellur í jörðina, verður það ein-
samalt, en deyi það, ber það mikinn ávöxt. Sá, sem elskar líf
sitt, glatar því, og sá, sem hatar líf sitt í þessum heimi, mun
varðveita það til eilífs lífs“. Hann sýnir fram á það, hvemig
þetta hafi reynzt sannleiki í lífi Jesú Krists og reynist enn með
þeim, er honum vilji þjóna. Hann minnist á ofsóknina, er geng-
ið hafi yfir land hans. Honum var sjálfum varpað í fangelsi
og fékk ekki einu sinni að sjá stjömurnar líkamlegum augum,
en Ijósið eilífa náði að skína á hann að ofan. „Ávextimir af
dauða Krists“, segir hann, „eru persónulegt frelsi — frelsi frá
sjálfum mér og þröngsýnni eigingimi, frelsi til þess að þjóna".
Þannig er þegar í fundarbyrjun slegið á þann streng, er ómar
allt þingið eins og stef í hljómkviðu: Kristur frelsar og sam-
einar.
Aftur hljómar söngur að lokinni prédikun: Vor Guð er borg
á bjargi traust. Mér virðast allir syngja, en tveir 500 manna
söngflokkar stjóma söngnum. Hrifning fer um hugi og hjörtu.
Þessi stund í fundarsalnum — þessi mynd gleymist aldrei.
II.
Að ytra sniði eru fundardagamir, 15.—25. ágúst, hverjir öðr-
um líkir, svo að mynd eins fundardags er að vissu leyti mynd
hinna.
Hann hefst með morgunbænum: Sálmasöng, altarisþjónustu
°g safnaðarsvörum og Ritningarlestri. Ég er beðinn að lesa
emn morguninn. Ætlunin er sú, að ég lesi á sænsku, en ég
biðst undan því, vil lesa á íslenzku, og það er samþykkt. Ég
tala fyrst á ensku nokkur orð um tungu okkar íslendinga og
bið því næst fundarmenn að fylgjast með í Nýja testamentum
smum, er ég lesi 1. kapítula Efesusbréfsins.