Kirkjuritið - 01.11.1957, Síða 36

418
KIRKJURITIÐ
in augum þá mjög umdeildu hætti textans, til þess að geta vaiið þá hætti,
íslenzka, sem — auk þess að falla að efninu — kynnu að líkjast háttum
hans. Og í þriðja lagi til þess að komast inn í hugarheim hebreskra hugs-
uða.
Árið 1954 voru svo orðin ti'l tvö handrit til viðbótar. Þau nefni ég ASra
gerS. Fáein, en mikilvæg, atriði hafði ég þá borið undir prófessor W. F.
Albright, Baltemore, og fengið góð og greið svör. Annað handritið geymir
Manitoba-háskóli meðal fágætra bóka, en hitt fór ég með til formanns
Húnvetningafélagsins, Hannesar Jónssonar fyrrv. alþingismanns, því að
útgáfa hafði komið til orða. Hann sýndi dr. Jóni Jóhannessyni og fleirum
ritið. Árangurinn varð sá, að formaðurinn fékk mér handritið — og það
liggur nú hér í hylki — og segir: „Okkur þykir kveðskapurinn ágætur, en
við erum engir menn til þess að dæma um það, Ihvemig á textanum er
haldið. En ef biskupinn vildi leggja blessun sína yfir meðferð á textanum,
þá viljum við styðja útgáfuna.“
Biskupinn, herra Ásmundur Guðmundsson, var þá nýtekinn við embætti
sínu og hafði mörgu að sinna. Hann vísaði því á síra Guðmimd Sveinsson
og vakti áhuga hans á viðfangsefninu.
Og enn var lánið með mér. Eg tók umrætt handrit og samlas það við
hebreska textann enn á ný, og breytt mörgu, og sendi síra Guðmundi
kaflana smátt og smátt næstu missiri. Hann — þessi gáfaði og nákvæmi
vísindamaður — las þessa margumbættu þýðingu orð fyrir orð og bar sam-
an við hebreska textann og ýmis trúverðug skýringarrit. Um athuganir
hans getur nánar í handritinu sjá'lfu. Hann benti mér á fjölmargt, sem bet-
ur mætti túlka, og ég tók allar athugasemdir hans til greina. Allt þetta
gerði hann án nokkurs endurgjalds.
Upp úr þessu varð til það, sem ég nefni Þriðju gerS. Hún er til í tveim-
ur samhljóða eintökum. Annað er ætlað til útgáfu — ef takast má — en
hitt á að færa biskupinum nú í kvöld.
Þessi síðasta gerð er nú þannig, að ég get ekki umbætt neitt. Hún er,
svo að eitthvað sé nefnt, alveg bragrétt frá upphafi til enda, svo að þar
er hvergi atkvæði of né van, og segja mér bókvísir menn, að það mum
vera einsdæmi í bókmenntum vorum, um svo mikinn kvæðabálk. Og ég
tel mig mega fullyrða, að Jobsbók í þessum búningi sé til muna aðgengi-
legri en í venjulegum Biblíuþýðingum.
Þessi þýðing er að vísu árangur margra ára iðju, en fleira kemur þó við
sögu, svo sem nú var lýst. Það, sem sumir nefna tilviljun, en ég hefi til-
hneigingu til að nefna einhverju öðru nafni, það hefir verið mér hag-
stætt, og góðir menn, sem ég var að nefna, hafa uppörvað mig og stutt.