Kirkjuritið - 01.11.1957, Qupperneq 48

430
KIHKJURITIÐ
stóð í blaðagreininni, sem lauk á þakklætis- og viðurkenningarorðum
til þessa manns.
Nefna má dæmi um, hvílíkur Þrándur trúarbrögðin geta orðið í götu
góðra málefna. I undirbúningi var þingfrumvarp um einangrun holds-
veikra, og mótmæltu menn af sliku offorsi, að fresta varð flutningi frum-
varpsins að sinni. Orsökin var sú, að samkvæmt kenningum þeirra greiðir
fátt leið manns ti'l himnaríkis jafnvel og það, að leggja pening í lófa
holdsveiks manns, taka hann aftur og handfjal'la, áður en hann er end-
anlega gefinn. Töldu klerkarnir, að fráleitt væri að svipta menn slíku
hjálpræði og sögðu, að ætíð skyldi þó verða nokkurt svæði umhverfis
hvert Hindúamusteri, þar sem holdsveikir betlarar gætu stundað atvinnu
sina.
Indversk kona frá Bombay sagði mér, að yfirlæknir holdsveikraspítal-
ans þar, kaþólskur maður, væri góður vinur sinn. (Mig minnir, að holds-
veikraspítalar séu aðeins tveir í landinu, en þori ekki að fullyrða það).
Þessi læknir hafði sagt sögukonu minni, að svo til daglega sæi Ihann sig
tilneyddan að framkvæma fóstureyðingaaðgerðir á sjúkhngum sínum, þrátt
fyrir það, að hann vissi, að það væri mjög alvarlegt brot á kennisetning-
um kirkju sinnar. Samvizku sinnar vegna gæti hann ekki látið sjúkling-
ana ala böm undir þeim aðstæðum, sem þeir hlytu að búa við. En
þrátt fyrir það, sagði hann, að hin daglega kirkjuganga og bæn væri
það, sem gæfi sér styrk til að halda áfram læknisstarfinu við örðug skil-
yrði.
Annað böl er það, sem fylgir vissum greinum indverskra trúarbragða,
og sem núverandi stjómarvöld berjast við að útrýma. Það er siðurinn
að gefa ungar stúlkur til musteranna. Starfsemi þeirra þar er í „Social
Welfare in India", flokkuð í sama flokk og vændi. Mun þessi siður vera
einna lífseigastur í héruðunum Maharastra, Mysore og Hyderabad.
Grundvallarkenningar flestra indverskra trúarbragða munu geyma margt
fagurt og mannbætandi, en þar, sem víðar, hefir þróunin stundum orðið
sú, að skapazt hafa venjur og helgisiðir, sem beinlínis óvirða hina upp-
runalegu kenningu.
Þótt hér hafi verið drepið á nokkrar skuggahliðar indversks þjóðlífs,
get ég ekki skilizt svo við þetta greinarkom, að ég votti ekki jafnframt
virðingu mína þeim einlæga umbótavilja, manngöfgi og fegurð, sem
ég fékk að kynnast þar á hinni skömmu dvöl minni í landinu.
Sigríður Thorlacius.