Kirkjuritið - 01.12.1959, Page 7

KIRKJURITIÐ 437
Augun þín mildu munu geisla frá sér friði, hamingju og
huggun. Ó, sendið oss kærleiksgeisla í hjarta.
Og þessar barnshendur munu verða hafnar upp til lækninga
og máttarverka og faðmur þinn breiddur út á krossi móti öll-
um oss. Ó, veitið oss blessun.
Sjáið, þetta er ljósið, sem skín oss, svo að vér megum end-
urfæðast á jólum og verða ljóssins börn. Þetta er jólahátíðin
sjálf. Þannig lifum vér sönn jól og getum tekið undir með
skáldinu:
Ég er aftur jólaborðin við,
ég á enn minn gamla sálarfrið.
Og jólabarnið, sem gefur oss alla þessa birtu, ætlast til þess,
að vér séum einnig ljósberar.
Fallegur var gamli jólasiðurinn, að öllum voru gefin kerti.
Það var táknræn prédikun. Kertalogið boðaði þetta: Ljós skín
í myrkrinu. Því skal halda hátt á lofti. Berum einnig öðrum
þetta ljós af hreinum kærleik. Ekki eyðist þitt ljós, hversu
mörg kertaljós, sem þú tendrar með því, heldur verður alltaf
bjartara og bjartara umhverfis þig því fleiri log, sem þú kveik-
ir. Svo er einnig um alla heilbrigða gleði. Bú þú öðrum jóla-
gleði, og það getur jafnframt orðið traustasti grundvöllurinn
undir þinni eigin. Þú sér fagnandi ljós skína í myrkrinu.
Það er um jólin eins og Guðs ríki. Þau koma í senn hið ytra
og hið innra. Þegar vilji Guðs verður í mannssálunum, þá er
ríki hans hið innra með þeim og þannig færist það einnig nær
hið ytra. Finnist oss dimmt og dapurt í mannheimi, þá gjörum
allt, sem vér getum til þess, að birtan vaxi í vorri sál, því að
þannig koma jólin einnig hið ytra.
Ljósið skín í myrkrinu.
Veit því viðtöku.
Til er helgisögn um vitringana frá Austurlöndum. Þeir voru
orðnir þreyttir og vegmóðir af ferðinni löngu. Stjarnan var
horfin, og þeir voru að örmagnast af þorsta.
Loksins sáu þeir tæra svalalind, hröðuðu sér þangað og lögð-
ust niður til þess að teyga vatnið. En þá allt í einu ljómaði
þeim upp úr djúpi brunnsins mynd stjörnunnar skæru, þar