Kirkjuritið - 01.12.1959, Qupperneq 12

Fyrsta umburðarbréf Jóhannesar páfa
XXIII.
Umburðarbréf þetta var dagsett á Péturs messu og Páls 29.
júní og sent kaþólskum söfnuðum um alla jörð. Skal hér gjöra
nokkra grein fyrir því.
Ýmsir eru þeirrar skoðunar, að slík bréf séu ekki jafn þung
á metunum sem beinar yfirlýsingar úr páfastóli, þar sem páf-
inn flytji æðstu kenning sína við leiðsögu Heilags anda.
Píus XII. leitaðist við að eyða þokunni, sem grúfði yfir þess-
um efnum. Hann sagði árið 1950: „Menn mega ekki heldur
komast á þá skoðun, að orð páfa í umburðarbréfum hans þurfi
ekki að samþykkja, þar eð hann kenni ekki í þeim af æðstum
myndugleika." Jafnskjótt sem páfinn hefir látið í ljós álit sitt
á einhverju vafamáli, þá liggur það ljóst fyrir og þarfnast ekki
frekari umræðna.
Sumt bendir í sömu átt í bréfi Jóhannesar páfa XXIII. Hann
skrifar, að þrennt skuli ræða að hástóli Péturs: Sannleik, ein-
ingu og frið, og það skuli einnig gjört í þessu umburðarbréfi
hans til gervallrar hinnar kaþólsku kirkju. Orð hans eru runn-
in frá hinu heilaga, postullega embætti og eru því skuldbind-
andi fyrir alla kaþólska menn.
Menn spyrja bæði í austri og vestri, hvað sé sannleikur, og
umburðarbréfið skírskotar umsvifalaust til skynseminnar. „Guð
hefir gætt oss skynsemi, hæfni til þess að skilja hinn náttúr-
lega sannleika, enda þótt það kosti stundum erfiðismuni og oft
geti villa slæðzt þar saman við.“ En skynsemin getur veitt sann-
leikanum viðtöku. Guð er unnt að skilja með vissu við ljós
hinnar náttúrlegu skynsemi.
Hugsanirnar um sannleikann leiða til þess, að hlutleysi og
áhugaleysi er einskis virt. Kenningin um það, að öll trúarbrögð
séu jafn sönn, leiðir til hruns trúarbragðanna og þá sérstak-
lega kaþólskunnar, sem aldrei má telja hliðstæða hinum trúar-
brögðunum, því að hún er hin eina sanna trú.