Kirkjuritið - 01.12.1959, Qupperneq 16

446
KIRKJURITIÐ
henni ekkert sönnunargildi, enda langlíklegast, að hann hafi
haft þetta eftir öðrum. Stefán átti að vísu óvenju mikið mann-
vit — en hann var enginn guð.
Trúin á gildi mannssálarinnar og framhaldstilveruna er líf-
bundin trúnni á Guð. Þetta kemur að vonum glöggt fram í ljóð-
um H. P. Samanber til dæmis þetta:
Handan við lífið bíður ekkert, ekkert.
Eggjárn dauðans sker sundur grannan kveik
augna minna. í myrkrinu týnist ég.
Jörðin er allt og miklu meira en nóg,
ef mennirnir kynnu að lifa. Jörðin er nóg,
öll mín hamingja, allt sem ég þarfnast og vil.
Aðeins ég læri að njóta þess, sem er til
af fegurð, ást, gleði, ég læri að lifa
löngu áður en næturþögnin úr trjánum
seytlar í eyru mín, sezt um kyrrt fyrir innan.
Samanber og þegar skáldið varpar fram þeirri spurningu,
hvort menn muni skilja gildi þess að horfast í augu við að:
.....sé tíminn ei hér
tær uppspretta gleðinnar, hverfur, sóast
líf vort til einskis, því aðeins á þessari jörð
getur unaður, hamingja þróazt?
Þetta er svo sem ævaforn kenning. Ef til vill hefir læri-
meistarinn Steinn Steinarr orðað hana stytzt og lagbezt í kvæð-
inu: Þriöja bréf Páls postula til Korintumanna. En óneitanlega
er það oflátungslegt að afneita lífinu eftir dauðann með snið-
ugum fullyrðingum, þótt ekki sé annars minnzt en upprisu
Krists og óteljandi fyrirburða, sem því eru til staðfestingar
fyrr og síðar. Og raunar ýmsar aðrar tilbendingar svo sem
margir draumar.
En verður oss annars ekkert til þess hugsað í þessu sam-
bandi, hve menn þrengja sjónhring sinn og grynna tilveruna
með þessari bölsýnu afneitun æðri veraldar og trú sinni á, að
gröfin sé endapunkturinn.
Geimurinn sýnilegi er að vísu óravíður, og jarðvistin ein get-
ur verið furðu auðug, en samt fer þeim mönnum, sem telja