Muninn - 01.11.1990, Page 4

á móti henni - tómlegt, kalt.
"Ég er komin." Nokkru seinna hafði hún hafið ferð sína
um landareignina. Það var vetur. Þykk snjóbreiða huldi jörðina
og kuldaboli beit strákslega í kinnar hennar eins og til að
minna á... Hún stakk höndunum dýpra í vasana.
Nokkrir baggar voru eftir í hlöðunni, - orðnir óhijálegir
sökiun elli. Engar skepnur voru heldur tú að reyna að vinna
á þeim.
Hún mundi eftir sér sem klofstuttri pabbastelpu, öslandi á
eftir honum, jÆr bæjarlækinn og sem leið lá tU fjárhúsanna.
Löng leið í þá daga, en svo lengi sem sást grilla í þykku
vdlarvettlingana hans pabba var öUu óhætt. Þegar komið var á
leiðarenda hófst barátta við tortryggni gemsanna (sem enn höfðu
ekki alveg viðurkennt kjass heimasætunnar) og við að komast
sjálfur óétinn með heybagga framhjá hrútunum.
Uppi á heystabbanum var heill heimur út af fyrir sig, sem
hafði þá náttúru að hægt var að breyta honum á svipstimdu úr
ræningjaeyju í tröUahelli, og úr helli í skíðabrekku.
Á meðan pabbi kjagaði með moðið út í skurð, söng hún
nokkur frumsamin lög við mikinn fognuð u.þ.b. 200 ferfættra
tónleikagesta.
Hún rölti út aftur, stytti sér leið yfir tU reykkofans, sem
kúrði svo lítið bar á inni í hól.
Hún þurfti að beygja sig inn um dyrnar. Það eimdi enn
eftir af reykjarlykt, þó svo að tvö ár væru síðan jólahangikjöt-
ið hékk þar á bitum. Þegar nánar var að gætt, fundust líka
eldspýtur á Utlu hillunni í hominu. Hún var komin með
stoklcinn hálfa leið í vasann þegar hún gætti að sér. Einhver
eldfæri áttu jú alltaf að vera í kofanum, annars þurfti afi heim
aftur!
Grenitréð í garðinum var vaxið henni upp fyrir höfuð. Það
var ekki fyrr en rassinum hafði með þunga sínum og hlýju
loksins tekist að þíða snjólagið undir sér á útidyratröppunum,
að hún stóð á fætur og gekk inn. Reif sig harkalega upp úr
gömlum heimi. Heimi áhyggjuleysis ... hrekkjabragða ...
sakleysis.
Nú var orðið dimmt.
Hún hafði setið lengi, (-á sama stað og jólatréð hafði alltaf
4