Muninn - 01.11.1990, Síða 18

Margrét? spurði hann. -Það er svo erfitt að festa gönguskíðin
á þessa.
-Aldrei, svaraði ég. -Ég er hrifin af þessari. Ég málaði
hana sjálf, enda sérðu handbragðið. Þú ert bara öfundsjúkur.
-Heyrðu góða. Hann bjó til snjókúlu og kastaði, en ég vék
mér undan. -Þorirðu, eða ertu hrædd við mig, karlmennið?
-Iss ég nenni ekki að leika við börn.
Ég horfði á hann. Á þessa karlmannlegu drætti sem
upphaflega höfðu vakið athygli mína. Það var hann sem gerði
mig hamingjusama. Hann og snjórinn. Þessi vetur hafði verið
sá yndislegasti í lífi mínu og ég vonaði að ég fengi að njóta
hans áfram. En í sumar myndi hann fara aftur austur, heim
til sín, og um leið og fyrstu blómin færu að springa út, myndi
ég sjá á bak elskunni minni og við tæki sumarið, með sól og
hita og ég myndi taka fram svuntuna og fara að flaka fisk á
nýjan leik. Það vildi ég að veturinn varaði að eilífu.
Ég þagði dálitla stund og sópaði nokkrum snjókornum ofan
af bílnum.
-Mér finnst svo sorglegt þegar snjórinn fer. Mér finnst
hann alltaf taka eitthvað með sér, svo skilur hann eftir nakta
náttúnma, afhjúpar sekt mannsins og við stöndum eftir, ein,
nakin, og vitum ekki hvað við eigum að gera. Svo kveð ég
hann og við segjumst hittast aftur að hausti komanda.
Við horfðumst í augu dálitla stvmd, en stigum síðan upp í
bdinn. Þegar við keyrðum niður brekkvma og stefndum í átt
til Akureyrar, var hann strax búinn að gleyma því sem ég hafði
sagt um snjóinn.
Þorkell Þari
VÍÍJ.Iu.’i'l',., ...

Mmt!.• % Æ. •• 4
11% WSsII.síí
..- '•
■■,->»•,■:r^ri.Vír}í,.....
i..
"jXi.
•-.v,' .

•.ííffftM*1
'■"* l' - :*!}-. ’ t•«».*
1V.Í3'1'
•F >>,u;
srXewM* 'XVÁIMj*
18