Muninn - 01.11.1990, Síða 25

Lítil saga
Ég tók einn bita af eplinu. Stjúpan mín vonda hló iUgimis-
lega og flýtti sér heim að tala við spegilinn sinn. Nú átti ég að
hníga niður á sviðið, á sannfærandi hátt. En í þetta sinn klikk-
aði eitthvað, því ég skall í gólfið með miklum hávaða...
Ég lá þama smástund, hálfrugluð. Ég sá stjömur og var
með rosalegan hausverk. Þegar ég þreifaði aftur á hnakka fann
ég allmyndarlega kúlu. Ég hugsaði til þess með skelfingu
hvernig ég yrði, eftir svona 20 æfingar. Kúlótt! Ég tók ákvörð-
un um að reyna að standa á fætur. Það tókst.
Hvar vom allir? Mér varð Htið fram í sal. Guð minn
góður. Hvað var að gerast? Salurinn var troðfullur. Hvert
einasta sæti var skipað áhorfanda. Og það átti ekki að frum-
sýna fyrr en eftir mánuð! Ég var ákveðin í að halda stillingu
minni, en sagði hátt og snjallt: 'Við erum ekki farin að sýna
ennþá. Komið bara seinna, og..." Allt fólkið hló. Fólkið? Þetta
var ekki venjulegt fólk! í stað hausa vom epli. Eldrauð epli
með innsokknum augum. Skelfilegt, ólýsanlegt. Eplaandlitin
skellihlógu, svo hýðið kmmpaðist utan af og innihaldið gægðist
út á milli spmngnanna. Ég hörfaði aftur á bak og skaust á bak
við tjöldin.
Ég æddi af stað niður stigann, sem lá niður í kjallara leik-
hússins. Mjallhvítarkjóllinn þvældist fyrir og hefti för mína. Ég
heyrði í einhveiju koma veltandi niður stigann á eftir mér!
Hávaðinn var mikill, það var líkast því sem járnstampur skark-
aðist niður eftir tröppimum, einni af annarri á ógnarhraða. Ég
þorði ekki að líta við. Bara hljóp og hljóp. Gangamir virtust
endalausir. Ég kom auga á hliðargang og skaust þar inn. Ég
hallaði mér upp að vegg og hélt niðri í mér andanum. "Hlutur-
inn", sem ég sá nú að var risastórt epli, beygði ekki heldur
keyrði beint áfram og klessti á vegg sem var framundan. Og
25