Kirkjuritið - 01.05.1964, Blaðsíða 11

KIItKJUKITIÐ
201
Hvernig er líka á góðu von, þegar allur almenningur vanrækir
helgiþjónustur og forsmáir þannig tilboð og kall Krists? Er
ekki jafnvel meðal góðborgara oft í meira gihli að fjölmenna á
nienningarsnauðar skemmtisamkomur en að mæta fyrir augliti
Huðs í helgidóminum?
Vegna tómlætis almennings um kirkju og kristindómsmál, er
kirkja Ivrists livergi nærri það áhrifavald í þjóðlífi voru, sem
hún þarf og henni ber að vera. Raust liennar þarf að vera óvæg-
inn liirtingarvöndur á þrjótana og svikarana, mennina, sem sí-
fellt vilja leiða aðra afvega í eiginliagsmunaskyni. Raust kirkj-
unnar verSur að vera rödil hrópandans, sem afhjúpar og hirtir,
hin sívökula samvizka, sem stöðugt varar við öllu því, er vill
sýkja íslenzkt þjóðlíf. En kirkjan á líka sína ljúfu og blíðu
raust, raustina, sem sefar og liuggar.
Þá er loks komið að því, sem er meginkjarni þessa máls:
Kristin kirkja þarf aS skapa almenningsálitiS með þjóS vorri,
þá verður það örugglega heilbrigt.
Þetta gelur kirkjan því aðeins, að söfnuðirnir gefi henni
nteira af tíma sínum og starfskröftum og fjármunum. En ef það
tækist, þá mundi mörgum vandamálum bægt frá, mörgu því
sjálfræktaða böli, er oss þjáir nú. Þá gæti það til dæmis ekki átt
ser stað, að sjálft ríkið byrlaði þegnum sínum áfengiseitrið, þá
fengju deilur þjóðmálaleiðtoganna siðlegri og menningarlegri
hlæ. Þá myndu heimilin endurnýjast og umskapast, verða betri
°g sterkari vígi gegn öllum illum áhrifum, lientugir vermireitir
hins unga, gróandi þjóðlífs.
Hver sá, sem gætir þess að sæti lians í kirkjunni sé skipað á
helgum tíðum, hver sá, er vill leggja af mörkum tíma og fjár-
tnuni til safnaðarstarfs, leggur sitt lóð á skálina að þetta megi
verða. Hinn kristni söfnuður Islands á þarna valið, liann hefur
í sinni liendi, livort kirkjan geti orðið ennþá langtum virkara og
áhrifameira afl í þjóðlífinu en liún er nú, til ómælanlegrar
hlessunar fyrir allan lýð. Góður Guð gefi þjóð vorri óhvikult
ábyrgðarskyn, lieilbrigða dómgreind og raunsætt mat, and-
spænis þessu örlagaríka valdi, svo að hið þunga lóð falli réttu
ntegin.