Kirkjuritið


Kirkjuritið - 01.05.1964, Blaðsíða 15

Kirkjuritið - 01.05.1964, Blaðsíða 15
KIRKJURITIÐ 205 4. Maðurinn, og yfirleitt liver skyni gædd vera, er takmark í sjálfu sér, og öll skyni gædd náttúra er takmark í sjálfu sér. Eftir þessum fullyrðingum myndar Kant nú æðsta liagnýta reglu, sem er skilyrðislaust boð með tilliti til mannlegs vilja. Þessi regla er þannig: — Yirtu mennsku sjálfs þín og annarra setíð sem takmark, en ekki sem meðal. Mennskan, sem talað er urn í þessari reglu, er hugsuð sem huglægt takmark. Það er óliáð' því, sem hver einstaklingur keppir að, en er æðsta takmörkunar- skilyrði alls annars og á þannig upptök sín í lireinni skynsem- inni. Af þessu leiðir nú, að áliti Kants, hugmyndin, að vilji hverrar skyni gæddrar veru myndi og setji fram almenn lögmál. 1 þess- ;»'i hugmynd sér Kant sérstætt einkenni skilyrðislausa boðsins. Þau lögmál, sem viljinn grundvallar þannig, liljóta auðvitað að vera í samhljóðan við heilbrigða, liagnýta skynsemi, enda skil- greinir Kant þetta frelsi viljans nánar á þessa leið: „Hvað er þá frelsi viljans, ef ekki autonomi, þ. e. a. s. eiginleiki viljans, að setja sjálfum sér lög? .... Þannig eru frjáls vilji og vilji, sem lýtur siðalögmálum, eitt og sama“. Sem meðlimur í skynheiminum er liver skyni gædd vera háð náttúrulögmálum, en sem meðlimur í skynsemiheiminum er sania vera háð lögmálum, sem grundvallast af skynseminni einni óliáð náttúrlegum heimi. I lokaorðum um sönnun á tilveru skilyrðislausa skylduboðsins segir Kant: „Og þannig eru skilyrðislaus hoð möguleg þess vegna, að hugmyndin um frelsi gerir mig meðlim í skynsemi- heimi, og þar ættu allar gerðir mínar að vera í samhljóðan við autonomi viljans. En meðan ég lít einnig á mig sem meðlim í shynheiminum, skulu þær vera það og þetta skilyrðislausa «skulu“ myndar syntetiskt2 boð apriori . .. .“ Q.e.d. syntetiskt boð': boð, seni ekki er uppgötvað’ eftir rökfræðileguin leiðuni, en er satt og rétt eigi að síður. /skilgreining Kants/. Heimspekin knésetur auðveldlega hið illa í fortíð og framtíð, en hið illa 1 nútíðinni hrósar hins vegar sigri yfir henni. — La Rochejoucauld.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.