Kirkjuritið - 01.05.1964, Blaðsíða 18

Gunnar Árnason:
Pistlar
Ósamrœmi
Háværar raddir eru uppi um það í Afríku og Asíu, að kristni-
boð evrópískra kirkjudeilda geti ekki haldist lengur í óbreyttri
mynd. Alls ekki eingöngu af þjóðernislegum ástæðum. Einnig
vegna klofnings liinna gömlu kirkjudeilda. Trúnemarnir skilja
ekki, livers vegna kristnir menn eru ekki allir eitt. Því síður
livað þeir leggja mikla álierzlu á það, sem skilur. Af þessu verð-
um vér að læra samhug og samstarf einnig liér á Islandi. Ekki
svo að skilja að liér séu neinir eldar uppi innan kirkjunnar.
Eittbvað annað. Líklega er engin kirkja öllu friðsælli í allri ver-
öldinni. Þó gætir nokkurs skoðanamunar, sem vonlegt er, og
kemur það út af fyrir sig ekki að sök. En það skortir nokkuð á
beint samstarf lærðra og leika. Og til er ósamræmi í boðun og
við bclgiatliafnir, sem lilýtur að leiða til ills og verður þess
vegna að lagfæra. Ég nefni eitt atriði af því taginu.
I helgisiðabókinni stendur hvarvetna þar sem trúarjátningin
kemur við sögu upprisa dau&ra, í lok þriðju greinarinnar. En
til mun vera að einstöku prestar setji í staðinn upprisu holdsins
eins og stóð lengi á sínum tíma á þessum stað. Það er varliuga-
vert, ekki sízt gagnvart fermingarbörnum, ef kannske nágranna-
prestar nota sitt livort orðalagið. Hitt samt enn verra að nú eru
í gangi barnasálmabækur með báðum þessum myndum.
Hér er vitanlega uin gamall deilumál að ræða, sem að sjálf'
sögðu er enn tímabært að rökræða. Og mér finnst skylt að ver
prestarnir gerum það í bróðerni, einlægni og góðvilja og kom-
um oss saman um hvað á að gilda — hvernig orðalagið á að vera
í lielgisiðabókinni, sálmabókinni, barnalærdómskverunum og
öðrum bókum, sem almennt eru notaðar af kirkjunni.
Ég lief orðið þess var að leikmenn lmeykslast á þessari