Kirkjuritið - 01.12.1965, Qupperneq 9

KIRICJURITIÐ
439
verkaliring, sem gerðist svo umsvifamikill, að liann lilaut að
verða hverjum manni ofvaxinn nema frábær væri um gáfur og
starfsorku. Jafnframt var liann prófastur um skeið í stóru próf-
astsdæmi, og margt annað lilóðst á liann. Og aldrei kom það
fyrir í allri hans löngu embættistíð að niður félli skylduverk á
settum tíma sakir forfalla. Vitaskuld varð Iiann fyrir því sem
aðrir menn, þótt hraustur væri, að veik jast. En liann gekk að
sínu dagsverki allt um það. Hann hefur oflar en einu sinni emh-
ættað' liér í Dómkirkjunni sjiikur. Starfið var lionum heilsubót,
hann unni því og hin helga þjónusta var honum alltaf fersk
upplyfting, andleg og líkamleg liressing og blessun. Og þegar
hann lét af embætti eftir meira en 40 ára þrotlaust erfiði, var
fjarri því, að’ prestsstarfi hans væri lokið. Hann var prestur til
síðustu stundar. Það prédikunarstarf eitt, sem hann hefnr unnið
síð'an hann lét af embætti, mundi mörgum yngri manni þykja
ærinn starfi og það var alltaf sama liátíð að hlýða á séra Bjarna.
Og hér í borginni, þar sem liann átli einliver ítök í nálega Iiverri
fjölskvldu og hin dýpstu ítök í mörgum þeirra, var mjög til Iians
leitað um þjónustu, bæði prestsverk og ráð í andlegum efnum.
Það sætti undrum hvílíkur var þróttur lians á svo háum ahlri og
með annan eins starfsdag að haki. En þar var enginn bilbugur né
Imignun á ferð. Séra Bjarni fékk að' halda reisn sinni til hinzta
fótmáls.
Höfðingi hræðra sinna. I liópi presta skar liann sig úr. Svo
var það, þegar vér, sem nú erum miðaldra, gengum út í starfið’,
og svo var það einnig áður og síð'ar. Séra Bjarni var liöfðinginn,
sein um reynslu og þroska í starfi, mannvit, persónustyrk, bar
yfir aðra og var óumdeilanlegt, að þar sem liann naut sín til
lilítar, stæði lionum enginn á sporði. Hann gat hrugðið skopinu
fyrir sig svo að ekki skeikaði, liann gat talað af þeim alvöru-
þunga og myndugleik, sem ekkert stóðst. Við fyrstu sýn og
kynni mundu menn sennilega ekki liafa skipað lionum í fyrir-
rúm. Hann var ekki mikill að vallarsýn, rómurinn var lirjúfur
-— röddin hrast á barnsaldri vegna uppskurðar í hálsi upp á líf
og dauða — að engu leyti barst hann á. En höfðinginn sagði
fljótt til sín. A bak við fasið og orðin var stór hind og sterkur
vilji, skörp hugsun, lieilsteypt sál, sem ósjálfrátt hauð af sér til-
trú og virðingu.