Kirkjuritið - 01.12.1965, Blaðsíða 11

KIRKJURITIÐ
441
og kærleikans. Þann vitnisbnrS flutti liann af heilindum og
liita lielgrar vissu: Eg veit á livern ég trúi. Hann gat sagt með
spámanninum: Drottinn liefur gefiS mér lærisveinatungu, svo
aS ég liefSi vit á aS styrkja liina mædilu meS orSum mínum.
Því varS liann stórmenni í stólnum, aS hann fann svo djúpt
til ábyrgSar sinnar fyrir mannssálinni og fyrir GuSi. Og liann
gerSi sér ekki mannamun. Honum voru öll tilfelli ábyrgSar-
mikil og stór. Hann jarSsöng gleymdan einstæSing um jóla-
leytiS. Enginn fylgdi til grafar nema liann og söngmenn. Yfir
kistunni, í tómri kirkju, talaSi séra Bjarni, flutti ræSu, sein
enginn liafSi beSiS um eSa ætlaSist til, og áratugum síSar
miiintist viSstaddur söngmaSur þess lirærSum liuga, aS ábrifa-
ríkari ræSu og belgistund hefSi liann enga lifaS.
Séra Bjarni fé!l ekki í áliti sem prédikari viS löng kynni.
ÞaS varS enginn leiSur á lionum. — Hann óx, festist í sessi sem
höfSingi bræSra sinna í stólnum. Stundum leiftraSi andríkiS
svo, aS manni fannst þaS blátt áfram sóun aS nota svo mikiS í
einu. Allt virtist liltækt, Biblían spjalda milli, sagan, mannlíf-
iS, allt var innblásiS og upplýst á nýjan og óvæntan liátt.
Heyrt hef ég þaS, aS sumir töldu ræSur lians skjótunnar og
ekki fastar í rás. AuSvitaS voru þær fljót samdar stundum.
Hvernig mátti annaS um mann, sem átti slíkum kröfum aS
gegna sem liann. En jafnvel þaS, sem Iiann þurfti aS flytja
fyrirvaralítiS, var allt annaS en flaustur eSa liandahóf, því þaS
er svo um bvert verk, aS undirbúningurinn er fyrst og fremst
fólginn í þeim þroska, sem menn liafa áunniS sér meS starfi
og langri þjálfun. Séra Bjarni var betur undirbúinn aS tala
óundirbúiS eins og kallaS er en vér flestir, þótt vér liöfum ær-
iS tóm til umhugsunar. Hann liafSi sín sérkenni og mjög per-
sónuleg tök, sem enginn stælir né leikur eftir meS árangri.
Stíll, sniS og flutningur var lians og einskis annars.
ÞaS liggur ekki mikiS eftir liann prentaS miSaS viS afköst
bans á þessu sviSi, og sjálfsagt liefur tilviljun valdiS því, livaS
frá lionum birtist í önnum daganna. Hann var fyrst og fremst
maSur liins lifandi orSs og sterkra persónuábrifa. En þegar
liann er lesinn kemur glöggt í ljós, aS ræSur lians eru hnitmiS-
aSar og sterkbyggSar. Hann er aldrei á valdi orSanna né um-
búSanna, allt er efni, engar eySufyllur, ekkert ívaf, ekkert
skrúS til aS dylja bláþræSi, allt liefur sína stefnu og miS. Eg