Kirkjuritið - 01.12.1965, Qupperneq 44

474
KIItKJUIUTIÐ
Síðan fer <íamla konan nieð þessi orð nr Biblíuxmi: „Verið
ekki áhyggjufull um líf yðar, livað þér eigið að eta, eða hvað
þér eigið að drekka, ekki lieldur um líkama yðar, liverju þér
eigið að klæast. Er ekki lífið meira en fæðan, og líkaminn meiri
en klæðnaðurinn? — Gefið gaum að liljum vallarins, hversu
þær vaxa; livorki vinna þær né spinna, en ég segi yður, að
jafnvel Salomon í allri dýrð sinni var ekki svo búinn sem ein
þeirra.“
Hún leggnr sál sína í orðin. Smáfugl pikkar með nefinu í
pjátrið fyrir utan opinn gluggann. Tvö lítil augu gægjast for-
vitnislega inn í stofuna.
Jæja, þá er liann kominn aftur, skinnið að tarna. Kon-
an rís með erfiðismunum úr sæti sínu og haltrar að litlum
hornskáp við eldavélina. Hún gengur ekki í grafgötur um
hvað fuglskrílið þarna úti vill fá, og er vanur að hafa upp ttr
krafstrinum. Hún nær í það — nokkra brauðmola, sem hlcytt-
ir liafa verið í mjólk.
— Ég veit upp á hár livað þeim kemur, þessum öngum,
segir liiin, í því hún setur skálina með gjöf sinni til vinanna
út fyrir gluggann. Óðara er komin þarna heill fuglaliópur.
Konan talar við þá alveg á sama hátt og við hörn.
Sólgeislinn þokast eftir hvítþvegnu gólfinu, og ég gef allt
í einu gaum að krossi á því þarna í lágreistu timburstofunni.
Það er því líkast sem sólgeislarnir hrenni umgerð þessa kross
í gólffjalirnar, en það eru skuggarnir af gluggastólpunum, sem
mynda hann. ICrossinn er í stíl við stofuna. Hann er eins og
bundinn konunni, sem býr hér og örlögum liennar. Konunni,
sem lífið hefur leikið svo illa. Sem alla ævina hefur rogast með
kross sinn.
Skömrnu seinna gengur hún með mér út í trjágarðinn. Þar
er feiknar gróður. Aðallega hagablóm og villigróður. Þér ætt-
uð að sjá sýrenurnar, þegar þær blómstra ... Og jiarna út frá
er la kur. Hann er fegurstur á vorin. Gamla konan rabbar
við mig og hlómin til skiptanna. Hún er rík í fátækt sinni.
Og nú skal ég sýna yður eitt af bréfunum, sem ég fékk eftir
að maðurinn átti viðtal við mig í útvarpinu. Ég fékk svoddan