Kirkjuritið - 01.12.1965, Qupperneq 17

KIRKJUniTH)
447
Hanu Iiaföi þann liátt á, aiV hann skrifaði ölliiin foreldrum
fenningarbarna sinna og bauð þeirn að mæta bjá sér í kennslu-
stund einu sinni í viku allan veturinn. Námsefnið að mestu það
sarna og börnin liöfðu, en forehlrarnir alltaf einum tíma á und-
an.
Með þessu móti var atbygli foreldranna vakin á námsefni
barnanna og þeir urðu liæfari til að hjálpa þeim við lieima-
verkefnin.
„Ég er liissa á undirtektunum,“ sagði hann, „næstum allir
foreldrarnir mæta og sleppa ekki úr einum einasta tíma“.
Eg var bjá bonum í einni slíkri kennslustund og var hún á
þann veg, að ég befði orðið undrandi, ef fólkið liefði ekki kom-
ið aftur. Aðeins 10 voru í hverjum lióp, en börnin alls 30, svo
mikil vinna var þarna af liendi leyst. En ég efast lieldur ekki
um árangurinn.
Dr. Andrén átti sinn stóra þátt í því, að dvöl mín í Gavle
er mér sérstaklega liugstæð. „Ég sæki þig kl. 8 í fyrramálið“,
sagði hann eitt kvöldið, „þú kemur með mér á barnaheiinilið“.
Stundvíslega næsta morgun var lagt af stað. Þarna var um
að ræða leikskóla, sem kirkjan starfrækti fyrir börn á aldrinn-
um 4—6 ára. Húsnæðið var í kjallara, fremur þröngt en vist-
legt.
Borð og stólar fyrir miðjum vegg. Tvær konur tóku á móti
börnunum, sem voru að tínast inn. Nú var stólum raðað, sem í
kirkju væri, skápurinn opnaður og kom þá í ljós mjög fagurt
altari á liverju stóðu tvö kerti. Börnin settust nú liljóð og
stillt. Þegar öll voru sezt gengu tvö fram og tendruðu sitt livort
ljósið. Sungið var lítið vers, sem börnin kunnu, beðin stutt
bæn og Faðir vor, sem allir lóku undir. Að lokum sungið
barnavers. Að því búnu var öllu komið í samt lag aftur, leik-
föng tekin fram úr geymslu og börnin bófu sinn starfa undir
umsjá kvennanna.
Ég mun seint gleyina þessari fögru belgistund.