Kirkjuritið - 01.12.1965, Qupperneq 22

KIRKJURITIÐ
452
Bifreiðastjórar á mannflutningabifreiðum bjóða ekki við-
skiptavinnm síniiin lengur bera trébekki eins og fyrir koin
fyrir nokkrum áratugum.
Kirkjan fær enn síður dregið að sér fólk með álíka aðbún-
aði. Menn eru ekki orðnir svo fíknir í að lilusta í beila klukku-
stund á hvað sem í boði er, að af veiti að láta fara sem bezt
um þá, ef þeir fást til þess livort lieldur oft eða sjaldan.
Þetta er ekki neitt liégómamál. Þetta er atriði, sem unnt er
að kippa í big um allt land á skömmum tíma og á að gerast,
því að biðin er óþolandi.
Eins er um sléttun kirkjugarðanna, sem drégst líka ol' lengi.
Það er enginn vandi lengúr að koma burt uppgreftrinum, þeim,
sem ofaukið er. En bann varð þess valdandi að menn blóðu
upp leiðin. Það var ekkert minningamark. Flestar þúfurnar
livort sem er nafnlausar eftir örfá ár.
Óræktarkirkjugarðsmói er ömurleg sjón. Velrækluð kirkju-
garðsflöt skreytt trjám og smekklegum liellum eða flötum
gleður augað og lilýjar liugskotinu.
A þessu tvennu er inunur vors og liausts.
Réttlœtismál
Eitt af því góða, sem stjórnarvöldin bafa beitið er að lagfæra
skattheimtuna með því að samræma skattframtölin og koma
í veg fyrir að nokkrum lialdist uppi að svíkja verulega undan
skatti. Allir vita að þetta liefur verið í miklum ólestri og sann-
ast sagt fæstir haft alveg lireinnt mél í pokaiuim. Menn bafa
talið sér nauðvörn að telja ekki meira fram en það, sein minnst
væri unnt að komast af með, til þess bláttáfram að þurfa ekki
að greiða gjöldin fyrir aðra, ef til vill með miklu breiðari bök.
Það er liornsteinn lýðræðisins, að menn viti sem gjörzt bið
sanna í öllum málum, sem mestur trúnaður ríki nianiia á milli
og skipling tekna og gjalda sé svo réttlát sem frekast verður
við komið. I voru litla þjóðfélagi er þetta enn ríkari nauðsyn
en meðal stórþjóðanna.
Vaxandi skilningi á því, er skylt að fagna, og öllum fram-
kvæmdum, sem miða þar í rélta átt.