Kirkjuritið - 01.10.1968, Blaðsíða 5

Kirkjuritið - 01.10.1968, Blaðsíða 5
KIRKJURITIÐ 371 tala rétt. Áður fyrr kunnu menn engin ráð til að rjúfa þann múrvegg þagnarinnar, sem umlauk það fólk er fætt var heyrnarlaust. Nú tekst þetta stundum með mikilli fyrirhöfn. Kn nærri má samt sem áður geta, hversu einmana og einangr- aður sá maður er, sem skortir skilningarvit heyrnarinnar, ðversu liann fer margs á mis, hversu honum hættir við að ttUsskilja margt, horið saman við hina, sem heyrandi eru. Sá 'laufi og málhalti er ekki nema að hálfu leyti í mannlegu ^élagi. Honum finnst oft, þegar hinir heilbrigðu nenna ekki að leggja á sig þá fyrirhöfn að koma lionum í skilning um lJað, sem hryggir þá eða gleður í þann svipinn, að hann sé átskúfaður frá öðrum mönnum. Einn er liann með Guði sín- l,tn, eins og maðurinn í guðspjallinu. Getur þá þetta dásamlega kraftaverk gerzt, að eyrun séu °pnuð með einu máttarorði og að sá durnbi læri að tala rétt? ^ndlegar lœkningar kitt sinn var það talið því aðeins mögulegt, að Jesús hafi aeknað þennan mann, að hann liafi verið Guð en ekki maður. Árðrir, sem vantriiaðir voru, töldu það ómögulegt, að Jesús 'efði getað læknað þannig, vegna þess að liann liafi verið tnað’ur en ekki Guð. Nú er mönnurn farið að skiljast, að ekk- ei-t er ómögulegt fyrir Guði. Lækningar líkar þessari, liafa 'erið framdar af mönnum með mætti andans, og þennan attdlega styrk má æfa eins og hvern annan liæfileika. 1 þessu sambandi þarf ekki annað en minna á lækninga- J'ndrin í Lourdes, sem fræg eru um allan lieim, og alls konar 'ttglækningar aðrar, sem oss eru líka kunnar hér á landi tam á þennan dag. Franskur læknir fann upp aðferð sein * áuð var um skeið og er jafnvel enn. Hún byggðist á svo- "efndri sjálfsefjun. Kjarni hennar var fólginn í því, að sjúkl- ‘ngurinn skyldi trúa og efast eigi um bata sinn. Til að inn- ,a>ta sjálfum sér sem fastast trúna á batann, átti hann að stagla daglega orðaþulu, sem laut að því, að honum væri Stnðugt að batna. Skýringin á andlegum lækningum gæti verið sú, að undir- ,ltund vor hafi í raun og veru óbundið vald yfir öllu tauga ^ ®ðakerfi líkamans, öllum vefjum lians og frumum. Þess '°gna geti hún líka hiklaust kippt Iivaða misfellu í lag, sem
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.