Kirkjuritið - 01.10.1968, Blaðsíða 33

KIRKJUIUTIÐ
399
„Lát mig engan óvildarmann eiga, og megi ég vera vinur
þess, sem er liimnesks eðlis og stendur stöðugt. — Lát mig
aldrei koma illa fram við nokkurn mann. — Ef einhver gerir
Htér illt, megi ég þá forðast að særa liann. — Lát mig sýna
kaerleika í hvívetna og sækjast eftir og öðlast einungis það,
sem gott er. — Gef að ég megi óska öllum mönnum gæfu og
að ég beri ekki öfundarhug til nokkurs manns. — Þegar ég
nef gert eða sagt eitthvað rangt, lát mig þá aldrei bíða, þar
til mér verður álasað. Mætti ég fremur finna til stöðugrar
ásökunar og bæta síðan ráð mitt. — Engan sigur megi ég vinna,
sem verði andstæðingi mínum eða sjálfum mér til tjóns. Gef
að ég megi bera sáttarorð milli vina, sem liefur orðið sundur-
°rða. — Megi mér auðnast að hjálpa þeim, sem eiga í erfið-
leikum. — Lát mig aldrei bregðast vini, sem er hjálparþurfi.
'— Veit mér að bera virðingu fyrir sjálfum mér og ég megi ætíð
hafa taumliald á löngunum mínum. — Tunga mín ræði aldrei
'Jm það, sem illt er og miður fer í fari náungans. — Lát mig
L'emur vanda val vina og fylgja dæmi göfugra manna.“
Letta er ekki bæn kaþólikka, mótmælenda eða Gyðings.
Þetta er ákall Evsebiusar, Iieiðingja, sem uppi var fyrir meir
en tvö þúsund árum. Þar birtist, þrátt fyrir allt rödd hinna
^eztu vona og óska, bvers dauðlegs manns í dag, sem kemst til
hillrar meðvitundar um sjálfan sig.
HvaiVa reglur gilda um guilirækiiV líferni?
TalaiVu aldrei illa um neinn. — MúhameS.
Viljir Jni aiV aiVrir lialdi l)ig góiVan, skallu aldrei lala vel um sjálfan þig.
Pastcal.
Stærstu liugsanirnar koma frá hjartanu. — Vauvenargues.
^argir þekkja svo lítiiV til sinnar cigin sálar, aiV þeim veitist afar erfitt aiV
^otna í sáluni annarra -— Elisabetli Leseur.
ðlheiniurinn er fullur af undrum, seni viiV erum svo vön við, aíV viiV
^öllum þau hversdagshluti. — H. C. Andersen.