Kirkjuritið - 01.03.1969, Blaðsíða 8

102
KIHKJURITIÐ
Þér finnst þú snauður, lífið lítils virði.
Þú leitar meiri hvíldar, ekki byrði.
Síðan endar liann kvæðið á þessum orðum:
Þig skortir festu liyrði til að bera.
Að bera eitthvað þungt — það er að vera.
Þessi orð lýsa þessu betur en löng ræða.
Mestur bluti þess fólks, sem náð liefur 14 ára aldri, befur
beitið því, að það muni leitast við að liafa Jesúm Krist að leið-
toga lífs síns. Hvernig stöndum við svo við þetta fermingarheit
okkar? Misjafnlega býst ég við. Mörgum finnst eflaust auð-
veldara að ganga á bak Jiessa beitis en margra annarra, vegna
þess að það er enginn dómstóll settur yfir mönnum, eins og
þegar þeir brjóta lög. Eða verður enginn dómstóll settur?
„Hvað vannstu drottins veröld til þarfa,
þess verðurðu spurður um sólarlag.“
Það ætti að vera takmark okkar allra að liafa svör á reiðun1
höndum, þegar að okkur kemur að svara þessari spurningu-
Flest liöfum við hæfileika til þess að verða þarfir þegnar J
þessari veröld. En við verðum ekki metin eftir hæfileikuni,
lieldur því, hvernig við liöfum ávaxtað okkar pund; bvernig
við liöfum notað okkar bæfileika. Það verður ekki spurt: Hvað
gaztu unnið? heldur: Hvað vannstu?
Því miður verð ég að játa, að mörg okkar bugsa ekki uin
það, þegar að jiví kemur að velja ævistarf, livar jiörfin er mest,
lieldur um bitt, livað gefur mest í aðra bönd. Við erum með
öðrum orðum mörg orðin jirælar peninganna. Þarna er ég ef
til vill kominn að kjarna liins svokallaða æskulýðsvandamáls,
peningunum. Við erum oft fljót að kveða upp dóm og kenna
foreldrum okkar um. Þau skapi okkur þær allsnægtir, sein
við búum við. En við skulum líta okkur nær. Gallanna er að
leita bæði lijá inér og þér. Það skulum við muna, að eftir þvl
sem okkur er rétt meira, trúað fyrir meiru, jieim mun meiri
verður ábyrgðin. Okkur finnst stundum, að sá agi, sem við bu-
um við lijá foreblrum og í skóla, sé nokkuð mikill, en liann