Kirkjuritið - 01.07.1969, Blaðsíða 20

258
KIRKJURITIÐ
Kennsluhæfileiki er áreiðanlega fyrst og fremst meðfædd
náðargjöf, þótt áunnir eiginleikar liafi þar auðvitað einnig sitt
að segja. Prófessor Ásmundur var fæddur kennari, kennari af
Guðs náð, enda engan veginn óeðlilegt, þegar þess er gætt, til
liverra liann átti að telja á vettvanginum þeim. Nægir í þvi
efni að minna á föðurbróður hans, liinn landskunna skóla-
mann og menntafrömuð, síra Magnús Helgason, skólastjóra.
Mun þeim frændum um inargt liafa svipið saman. En við liim*
meðfæddu kennarahæfileika próf. Ásmundar fléttuðust margir
þættir. Hann var gædur ríkulegum gáfum, sem liann nýtti
flestum fremur við auðgun anda síns.
Hiklaust má telja liann einn mesta menntamann í liópi ís'
lenzkra guðfræðinga á þessari öhl. Og sama yrði upp á ten-
ingnum, þótt lengra væri leitað. Og hjá honum var aldrei uin
neina stöðnun að ræða. Hann var sífellt að auka við þekking11
sína, vakinn og sofinn í að endurskoða og endurmeta sínar
fyrri niðurstöður. Ekki þó svo að skilja, að um skoðanahring’
væri að ræða hjá honum. Því fór víðs fjarri. En sannleikurinn
var lionuin fyrir öllu. Víðsýni hans og frjálsyndi krafðist þess,
að hið sanna mætti alltaf ganga sigrandi af hólmi í sérliverjn
máli. Hann var bardagamaður á sínum vettvangi. En þal1
vopn, sem bitu lionum bezt, voru skyldurækni í smáu og stóru,
drengskapur en þó umfram allt kærleikur hins sannkristna
manns. Á. m. k. virtist mér alla tíð, sem þar væri að finna
rauða þráðinn og undirstrauminn í öllu því, sem próf. Ás-
mundur fékkst við og tók sér fyrir hendur. Það var kærleikur
^ r
Krists sem kallaði og knúði. Og því kalli var hiklaust hlýtt a*
starfsfúsum og auðmjúkum þjóni, sem á liverri stundu gerð'
hin fornu spámannsorð að sínum eigin: „Tala þú, Drottinn,
því að þjónn þinn heyrir“.
Þó að Gamlatestamentisfræði hafi verið sú grein guðfr*ð'
innar, sem próf. Ásmundur liafði sérstaklega aflað sér þekk'
ingar í, þá liygg ég, að skýring Nýja testamentisins liafi verið
honum liugstæðasta kennslugreinin. Ég man, að hann sagð*
við mig einhverju sinni, er við áttum tal um guðfræðileg efnU
eitthvað á þessa leið: „Ég er alltaf að komast meir og meir a
þá skoðun, að skýring Nýja testamentisins sé þýðingarinesl1
þátturimi, í guðfræðináminu, sem allt hitt verður að miðaS
við. Guðspjöllin boða Krist skýrast. Og undir því er a Ut koniið’