Kirkjuritið - 01.07.1969, Blaðsíða 32

KIRKJUKITIÐ
270
lætislaus og alþýðlegur í allri framgöngu. Gerði sér ekki
mannamun svo ég viti. Rótsterkur íslendingur.
Nú þykir mér bezt að minnast þess að liann var mikill mann-
vinur. Hann leyndi ekki samúð sinni með þeim, sem bágt áttu,
bvort sem þeir böfðu valið sér villugötur, eða or ðið fyrir liarð-
inu á lífinu. I biskupstíð sinni átti liann mikinn blut að stofn-
un Bláa bandsins, — Iiælis útigangsfólksins.
Annað verður bér ekki týnt til af því taginu. Asmundur
biskup bélt enga góðverkaskrá sína, og mundi ekki óska að
bún væri birt, þótt einbver kynni Iiana upp á sína tíu fingur-
Sjálf kynning Iians var til mannbóta. Hann sáði góðu su'ði
innan kirkju og utan, sem lengi mun gróa af í landinu.
Fyrir mörgum árum sá eg fagra og einkennilega sjón. Það var um hási'1"
ar. Inni í lítilli holu í kletti norðan í móti óx bláklukka, ein af ynð's
legustu hlómjurtuin á jörðunni. Eg kraup fyrir fratnan liana og tók
hugleiða sögu heimar. Vindurinn hafð'i feykt upp þangað hláklukkuf1111
og það staðnæmzt þar og að lokum fest rælur í moldarkornunum, scl"
fyrir voru. Smám satnan hafði nálin hækkað og orðið að legg og blöð111"
og síðast ofið úr litum sólarljóssins sína hláu krónu, sem drjúpti fagurW
og vaggaðist hægt í andvaranum. Og þá skildi eg undrið — lofsönginn
sólarljósið á hennar þagnannáli: Þótt hún yxi upp við svo kröpp kj'"
mót norðri, þá gátu sólargeislarnir litið inn til liennar fyrst og 6,11
hvern dag, síðast og fyrst, svo að hún gat unnið sína voð. Eg sé ha11,1
enn og les að haki sögu hennar sögu niinnar eigin þjóðar, fátaekr"
smárrar, norður við yztu höf.
Asmundur GuSmundsson: Skín Ijós yjir landi.