Kirkjuritið - 01.04.1970, Síða 23

KIRKJURITIÐ
165
raun og veru JiaS eina sem skipti máli, eða að minnsta kosti
það mikilvægasta. Hún hafði sýnt sig að vera um aldirnar hinn
dýrmæti aflvaki Iivers konar dáða og djörfungar, ómetanlegur
styrkur til siðferðibetrunar einstaklinganna fyrr og síðar og
uiikilsverðasta huggunin í livers konar mótlæti og raunum.
Uin þetta var ekki að víllast hvað sem hver sagði. En svo komu
ýtnsar spurningar, sem leituðu mjög á hugann. Var ég t. d.
Uogu trúaður til Jiess að gerast þjónn kirkju Krists og taka að
5ner flutning og boðun kenninga hans? Ég var ekki viss um
l)að, en ég var viss um gildi kristindómsins og nauðsyn hans
fyrir mennina og ég treysti Jiví að Guð mundi styrkja mig og
styðja þegar út í starfið væri komið. Svo var annað líka. Var
það ekki ábyrgðarhluti að taka að sér að hoða þá kenningu
h d. um persónulegan Guð, sem allt liefði skapað og öllu
stjornaði og um framhald lífsins, en um það voru þó skiptar
skoðanir ekki síður en nú, var það ekki ábyrgðarhluti, ef
betta skyldi nú ekki vera satt og rétt? Engum ótvíræðum
sonnunum í þessu efni varð við komið. Einn skólabróðir minn
^enti mér á þetta. Ég svaraði Iionum því, að ef þessi höfuð-
atriði kristindómsins og þungamiðjan í kenningu Jesú Krists
ætti ekki við rök að styðjast, þá væri naumast hægt að tala
t'tn nokkra ábyrgð á neinu. Lífið væri þá í raun og veru
«hégómans hégómi“ eins og predikarinn í Gamla testamentinu
hemst að orði.
Ég Iiafði sem barn lesið Njólu eftir spekinginn með bams-
tjartað og kunni ýmislegt úr þessu litla kveri, þar á meðal
Petta vers: Guð vom anda ef áframhald — ei fá seinna lætur
föðulbanda reist er tjald — rétt til einnar nætur. Ég var
ninilega sammála Birni Gunnlaugssyni í þessu efni.
Ég innritaðist síðan í guðfræðideildina staðráðinn í því að
Júka þar prófi. Ég hafði Jiað að vísu í huga, að ef mér líkaði
ekki námið, gæti ég tekið eittlivað fyrir, kennslu eða annað
( >ns og ýmsir guðfræðingar höfðu áður gert. Til þess kom Jjó
"ki. Mér líkaði ágætlega í deildinni, enda voru prófessorarnir
I eir séra Haraldur Níelsson, séra Sigurður Sívertsen og séra
aRHús Jónsson Iiver öðrum betri og skemmtilegri sem kenn-
^raL enda þótt þeir væra annars ólíkir að ýmsu öðra leyti.
S eftir því sem ég var lengur í deildinni mátti segja að ég
^iði ákveðnari í því að gerast prestur að náminu loknu.