Kirkjuritið - 01.05.1970, Qupperneq 15

KIRKJUIiITlD
205
var fjarverandi sakir einbættisstarfa. Mun frú Anna liafa valdiö
sínu lilutverki vel. 1 Viðvík tókst þeim hjónum að skapa við-
felldið og hlýlegt heimili, mótað af ljúfmennsku og glaðlegri
gestrisni. Þessa nutu þeir, sem leið áttu í Viðvík, og þá ekki
sízt kirkjugestir á lielgum messudögum.
Það er oft vandi að velja sér lífsstarf. Og mörgum hefur
rangt val í þeim efnum verið fjötur um fót, þegar lit í lífið
kom. Ég liygg, að sr. Guðbrandur hafi aldrei verið í neinum
vanda í þessum efnum. Hann ólst upp á f)rrirmyndar presls-
heimili, þar sein prestsembættið var þannig skipað, að sómi
var að og andi fagnaðarerindisins sveif yfir vötnunum. Þetta
ásamt fleiru liefur styrkt hann vafalaust í þeirri ákvörðun að
velja prestsstarfið. Allir sem til þekkja munu á einu máli um,
að sr. Guðbrandur valdi rétt. 1 ævistarfi sínu var hann réttur
niaÖur á réttum stað. Hann var einlægur og heitur trúmaður.
Boðun fagnaðarerindisins var honum lijartans mál. Það boðaði
hann innan kirkju á helgum dögum, en einnig prédikaði hann
á stéttunum utan kirkju með grandvöru líferni.
Prédikanir sr. Guðbrandar voru ef til vill ekki fyrst og
Irenist bornar uppi af miklu málskrúði. En þær liöfðu aðra
kosti, sem meira var um vert. Undirstraumur þeirra var barns-
leg einlægni innilegrar trúar, sem lirærðist af andlegu samfél-
agi við Guð og frelsarann Jesúm Krist. Oft fannst mér sr. Guð-
hrandi takast bezt á kirkjulegum fundum, er hann talaði
tlaðalaust eða flutti bænir. Þar kom undirstraumurinn, sem
eg nefndi áðan oft bezt í ljós.
Þegar ég liorfi á þá mynd, sem kynni mín af sr. Guðbrandi
hefur mótað í liug minn, standa þar ýmsir drættir skýrt fyrir
sjónum. Einn af þeim dráttum er trúmennska lians og skyldu-
rækni. Þessir eðliskostir einkenndu öll hans störf. Sjaldan féllu
öiður lijá lionum messur. Hvern lielgan dag mætti liann á
sinum messustað og lét sjaldan veður eða færð aftra sér. Var
Prestakall lians þó allvíðlent, ekki sízt er hann á efri árum
bjónaði um skeið Viðvíkur- Hóla- og Hofsstaðasóknum ásamt
S1nu eigin prestakalli. Þetta var erfið þjónusta fyrir eldri
niann, sem ekki átti völ á öðrum farkosti en hestinum. En sr.
Guðmundur lét liér engan bilhug á sér finna. Hann húsvitjaði
teglulega á hverju ári lieimiliu í prestakalli sínu og var livar-
Vetna auðfúsugestur. Hvar sem liann kom har liann Ijós góð-