Kirkjuritið - 01.05.1970, Side 17

RntKJ ukií’Hj 207
uieð þeim sr. Guðbrandi o<i frú Onnu á liðinni tíð, ekki sízt
á vinalefíu heimilinu þeirra í Hofsósi.
Síðast bar fundum okkar sr. Guðbrands saman vorið 1962.
Hann kom þá norður í Skagafjörð í síðasta sinn. Hann kom
heim til mín. Það var á laugardegi. Daginn eftir bafði ég
fermingarmessu á Silfrastöðum. Sr. Guðbrandur var þar við-
staddur. I messulok flutti liann liugljúft og fallegt ávarp blað-
laust. Það var eins konar kveðja til Skagafjarðar og Skagfirð-
mga. Þetta voru lilýleg orð, sem komu frá hjartanu og náðu
til hjartans. Að messu lokinni fór liann með mér í bifreið
ntinni út í Víðivelli. Þar var skýrt barn og sátum við þar í
góðum fagnaöi fram undir kvöld. Síðan var ferðinni lialdið
afram áleiðis til Varmaldíðar, en þar ætlaði sr. Guðbrandur
að gista, og lialda síðan suður daginn eftir. Þegar komið var
að Miklabæ bað liann mig að stöðva bifreiðina andartaks stund.
Við gengum saman út í kirkjugarð. Þar gekk sr. Guðbrandur
að leiði foreldra sinna og nam þar staðar í Jiögulli bæn.
Síðan var sligiö upp í bílinn og ferðinni baldið áfram. Veðr-
Ið var undurfagurt. Kvöldsólin varpaði gullroðnum bjarma
yfir Skagafjörð, er við ókum yfir Hóhninn. Það var verðug
^veðja béraðsins til eins sinna nýtustu sona. Á lilaðinu í Varma-
blíð skildust leiðir. Við kvöddumst blýj u handtaki og Jiiikk-
uðum bvor' öðrum ánægjulegan dag. Þetta er síðasta minn-
lngamyndin, sem ég geymi um sr. Guðb.iand. Það er ljúfur
hlasr yfir henni í buga mér.
Ég læt svo þessum orðum lokið. Guð lilessi minningu sr.
Guð'brands Björnssonar og alla ástvini lians.
bkkert veilir slíka ðnægju sem það að auðnast að standa vorð uni saiin-
leikami. — Bacon.
Vertu ekki fullyrðingasamur, verlu aðeins sannur. — Holmes.
I’uð er á orði liaft, að logi sannleikans geti oft daprasl en aldrei slokknað.
Livy.
Kaerleikurinn er eðalsteinn og fullkomnun trúarinnar. — Addison.