Kirkjuritið - 01.05.1970, Síða 22

Gunnar Ámason:
Pistlar
Líkin í ánni
Tmiglferðirnar eru undravert afrek. Engum blandast liugur
um það. Margir álíta þær einna mesl tákn mannlegra liæfi-
leika, getu og snilli. Og þær eru höfuðstolt voldugustu þjóða
veraldar.
Þegar Appollo 13. lilekktist á, svo tvísýnt var um líf hinna
djörfu og liugprúðu geimfara, fylgdist mikill liluti jarðarbúa
af miklum áhuga og samúð með fréttum af þeim, og bað og
beið þess milli vonar og ótta að þeim tækist að lenda beilu
og liöldnu á jörðunni. Svipað og margur smærri bópur hefur
starað í ofvæni út á brimsollinn sjó í aftaka veðri, eftir ókonin-
uin bát úr veiðiför.
Á slíkum stundum finna flestir til bræðrabandanna við ]»á,
sem í báskanum eru. Mönnum létti því fyrir brjósti og þeir
lirósuðu liappi, þegar för geimfaranna greiddist að lokum eins
giptusamlega og liugsast gat.
Samtímis bárust út fréttirnar um líkin í ánni, þau sen*
flutu niður Mekongfljótið.
Það kvisaðist að Kambodíumenn liefðu myrt fjölda Víet-
nama, er leitað böfðu griða og hælis í landi þeirra.
Ráðist inn í þorp, smalað saman fólki, börnum, konum og
körlum, brytjað það niður og fleygt líkunum í ána.
Sjónvarpsmyndirnar sýndu glöggt bvernig lygn en þungur
straumurinn fleytti líkunum, sem möruðu í hálfu kafi, bæg*
og liljótt í átt lil sjávar.
Umkomuleysi þeirra verður ekki lýst með orðum. Það liefð*
mátt balda að þetta væri drasl, sem óvitar henda út í straun*
að gamni sínu.
Mér fannst þessi mynd að sínu leyti enn stórkostlegra tákn
ósigurs og niðurlægingar mannanna, en frægðar- og ljómatákn