Kirkjuritið - 01.05.1970, Page 38

KIKKJUItlTIÐ
228
liann sig þótt hann sé ákærður lieldur játar af fúsuni vil ja við
yfirheyrsluna, og þakkar að vera dæmdur.
Göngum út frá því, að vér séum stórglæpamenn, en liví er
þá ekki farið eins með oss og félaga vora, það er að segpi
aðra glæpamenn? Þeim er leyft að tala eins mikið og þeim
þóknast og geta leigt sér verjendur, enda ekki heimilt sam-
kvæmt lögum að dæma neinn án yfirheyrzlu né varnar. En
þessu er öðruvísi farið með kristna menn. Þess eins er beðið
að þeir játi sjálfir hið hataða kristniheiti, það er allt og
sumt. Öðrum glæpamönnum er óhætt að kalla sig réttu nafni:
morðingja, musterisræningja, sifjaspillendur, uppreisnarmenn!
Þetta eru þau dáfögru heiti, sem þér veljið oss. En þér látið
yður það ekki nægja, þegar aðrir eiga í hlut. Þá viljið þer
vita hvernig og livað oft, livar og livernig, glæpurinn var
framinn og fá að vita liverjir em meðvitendur eða meðsekir.
En þannig farið þér ekki að við oss kristna menn. Það er
fullyrt að vér séum barnamorðingjar, blóðskammarmenn og
þar fram eftir götunum, en vér erum aldrei neitt um þa®
spurðir, heldur aðeins hvort vér séum kristnir.
En liugsum oss að einhver dómari gæti neytt einhvern
kristinn mann til að játa á sig að hafa etið 100 börn. Það
væri ekki lítill lieiður fyrir dómarann. En það gera men»
ekki, þvert á móti, það er bannað að liafa kynni af kristnunr
mönnum.
Lögin gegn kristnum mönnum
Þegar Pliníus yngri var landstjóri í Biþyniu, dæmdi han»
nokkra kristna menn til refsingar, en aðra svipti liann stett
og stöðu. En þegar lionum óx í augum live margir voru kristn»»
spurðist hann fyrir um það lijá Trajanusi keisara hvernig
liann ætti að fara að í máli þessu. í því sambandi lýsti ha»J1
yfir, að liann vissi ekki annað varðandi kristna menn en þa®’
að þeir vildu ekki færa fórnir fyrir þrákelknis sakir, söfn»ð»st
saman árla morguns til að lofa Guð og Krist, og staðfest»
kenningu sína með því að fyrirbjóða morð, hór, svik, landra
og annað jiví um líkt. Trajanus svaraði því til að ekki skyl<11
grafist fyrir um glæpi þeirra, en væru jieir kærðir skyldi þeI»'
liegnt. Þetta var nú keisaralegur úrskurður í lagi! Hann eI
sem sé í beinni mótsögn við sjálfan sig. Vitanlega I>er að leJ|a