Kirkjuritið - 01.04.1975, Blaðsíða 19

ingum og kennimönnum fjölgar nú óð-
um sem telja að tilveruspekin hafi ekki
orðið Guðs kristni til þurftar. Ég leyfi
mér að telja mig í hópi þeirra manna.
II.
Rudolf Bultmann er sá kristinn guð-
fræðingur sem meir hefur byggt á
hugmyndafræði Heideggers en flestir
aðrir. Karl Barth komst eitt sinn svo
að orði um Bultmann: „Ég þekki engan
samtímaguðfræðing sem hefur jafn-
mikið að segja um skilning, né heldur
neinn sem hefur jafnmikla ástæðu til
að kvarta yfir því að vera misskilinn.“
Þessi ummæli hins mikla spámanns
voru ekki ástæðulaus. Tjáningarmáti
Bultmanns var oft æði óljós og þoku-
kenndur. Hið sama má segja um ýmsa
aðra sem hafa notað sér hugmynda-
fræði tilveruspekinnar til umsvifa f
kristinni guðfræði. Ég er jafnvel ekki
frá því að Skálholtsrektor sé undir
sömu sök seldur að einhverju leyti.
i viðbótargrein sinni í Morgunblað-
inu, sem ég hef þegar minnst á, er
rektor sár yfir því að hafa verið mis-
skilinn af andmælendum sínum og um
einn þeirra tekur hann það fram að
hann virðist ekki skilja mælt mál. Virð-
ist rektor kenna þetta bæði þekkingar-
leysi og grunnfærni. Nú er ég einn af
hinum minnstu spámönnum og því
sjálfsagt óleyfilegur skortur á sjálfs-
gagnrýni hjá mér að hætta mér út í
orðaskipti við mann sem býr bæði yfir
Þekkingu og djúpristri hugsun. Ég skil
nefnilega alls ekki alltaf hvert rektor
er að fara í Kirkjuritsgrein sinni. Samt
vona ég að rektor sýni mér það lítil-
læti að upplýsa mig um vissa hluti,
sem mér finnst ekki nógu Ijósir í grein
hans eða svokallaðri trúarjátningu.
Hver er t. d. raunveruleg afstaða
rektors til framhaldslífs og upprisu?
Hann talar um þá staðreynd að dauð-
inn sé „tortíming einstaklingsins, út-
þurrkun sjálfsins,'1 um meðvitund sem
„slokknar að fullu.“ Á móti þessu tefl-
ir hann að vísu hinni kristnu von, upp-
risutrúnni, svo að greinilegt er að hann
trúir á eilíft líf þeirra sem Kristur hefur
höndlað því að „hann mun aldrei
sleppa af okkur hendi sinni, hvorki í
lífi né dauða.“
Ef til vill er óleyfilegt að draga hér
þá ályktun að rektor trúi aðeins á
einskonar skilorðsbundið framhalds-
líf. Ég vildi ógjarna láta mig henda
það að eigna honum skoðanir með
röngu. En því miður, hið mælta mál
rektors er ekki nógu Ijóst til að taka af
öll tvímæli í þessu efni.
Ef rektor trúir því að aðeins þau
Guðs börn sem höndluð eru af Kristi
eignist eilíft líf sem gjöf af náð en al-
mennt framhaldslíf sé aðeins fróm
óskhyggja sem eigi sér enga stoð í
veruleikanum, þá er hann ekki alger-
lega einn á báti með það viðhorf. Til
eru jafnvel þeir sem telja að trú á al-
mennt framhaldslíf sé óbiblíuleg, til-
komin síðar fyrir áhrif hellenskrar trú-
arheimspeki.
Ekki er því að neita að trúarhug-
myndir hinna fornu Gyðinga um fram-
haldslíf hafa verið á nokkru reiki. Vist-
in eftir dauðann í Sheol eða Helju er
ekki það sem við mundum kalla líf,
a. m. k. ekki í venjulegum skilningi.
Trúin á líkamlega upprisu mun
snemma hafa skotið rótum í akri gyð-
17