Fríkirkjan - 01.03.1902, Qupperneq 16

48
faðirinn kemur þreyttur heim frá starfl sínu á kvöldin og er
ekki sjerlega fús á að heyra kvartanir og kærur konu sinnar
hann langar ekki til annars en leika sjer að börnunum, eða
þá reka þau i rúrnið sem bráðast. Hann varðar okkert um
það, þótt aumingja konan hans sje alveg r áðaiaus út af óþekkt-
inni i þeim, og verður gramur yfir því, að hann „skuli ekki
hafa húsfrið heima hjá sjer:‘, „konan sé að lepja i sig alls
konar smámuni" og „ár og síð og alla tið sé sama raunaroll-
an hjá henni“. Sá þussi — jeg ætla að kalla hann þussa,
þótt hann væri háskólakennari, og það háskólakennari, sem
gerir eitthvert gagn — sá þussi fær eínhvern tíma að gráta
yflr eigingirni sinni og makindaelsku. — Annað mál er það
að vér .verðum að gera glöggan greinamun á syud og form-
göllum, svo sem gáskafullum bernskubrögðum, klaufaskap og
öðru þess háttar. í þeim efnum er mörgum foreldrum mjög
ábótavant. Sumir hafa svo næma fegurðartilfinningu, að þeir
átelja barnið sitt engu minna, þegar það óhreinkar sig, horð-
ar eða drekkur klaufalega eða gleymir að þakka fyrir sig,
heldur en þegar það fer vísvitandi með ósannindi. Það eru
til fereldrar, sem eru svo smásmuglegir, að gáskafulli dreng-
urinn þeirra, sem ætlaði að stökkva yfir lækinn, en skall þá
í hann miðjan, fær engu vægai'i refsingu en hinn, sem falsaði
einkunnarbók sína. Sumir foreldrar eru svo ágjarnir, að þeir
veiða miklu reiðari, þegar sonur þeirra týnir blýant, en þegar
hann tekur það, sem aðiir eiga, eða óhlýðnast þeim. Það
þarf engum blöðum um það að fletta, að svona lagað „uppeldi“
glatar öllum sönnum siðferðistilfinaingum barnanna. Vérætt-
um þó að minnsta kosti að geta fengið leiðbeiningar hjá sam-
vizkunni. Eða ert þú í liku skapi, þegar þú hefur kveikt i
pípunni þiuni í ógáti með fimm króna seðli, eins og þegar þú hef-
ur bakmælt náunga þínum? Þér fellur þó líklega ekki jafnsárt,
að þú skyldir brjóta dýra skál, eins og að þú skyldir taka það,
sem þú áttir ekki. Þótt þú brenndir fimmkrónaseðilinn eða
brytir skálina, þá eru það smámunir hjá hinu, það eru óhöpp,
sem hægt er að komast hjá, og stafa af of htlum sjálfsaga og
stillingarleysi, en samvizkan ákærir þig ekki fyrir það, og þú
hefur ekki gjört árás á hátign drotfins með þvi. (Framh.).
Útgefaudi: Lárus Halldór&sonj frikú-kjupret>tm-.