Kennarinn - 01.12.1898, Blaðsíða 4

-18—
BETLEHEMS-STJA RNA N.
I iiðrmi) k:i]iítu]u .\i:itteus:ir-<>'uðs|ijulls cr <iss sngt fríí liiuui tintlurlegu
stjiirnu, st‘in vitriiiffurnir súu í uusturliuitluni. Hún Ijómuði skau't o<r fuu--
urt o<r beuti [>eini í vestur.itt. Fullir lotuiuuur liioðu liinir vitru nienli uf
stuð oo' fvljyrilu stjOrnuiiiii, sem j»ekk ú unclan [>eiin off vlsuði jieiui veoiim.
Stjurnun ]>essi vur vonur-stjíirnan beirra. I-'eir gengu ineti lijiirtun full uf
lieitri liino'un til uð íinnu eitthvuð, seni |>eir fundu si<r vnntu. Iljiirtun
[>rúðu o’uðs fund og sninfélug. Vitringiirnir liiifðu runnsnknð jiirðinn, linf-
ið <>o' liiniininn og funclið nllstaðnr sliið guðlegu verunnar. seni leggur leið-
ir sínar uni ullu tilveruna. Þeir búðu nótt og dag uni uð niegu sjú |>essn
veru, seni ult linfði skujiuð og iilli. stjórnuði ineð svo niikilli vi/.ku. Þeir
vildu fú uð fullu frnni <>«' færn guðdóiununi fórnir sínur. ]>ú lungaði í sain-
félag við liunn, ]>ví beir vissu fvrir víst, nð liann væri góður, og ef ]>eír
gætu komist ú liuns fund, [>ú uiundu |>eir liiina frið, ]>ú niundu |>eir losnu
við órón lijartans ng guð niundi geiu þú liluttakandi í sinni eiginsælu.
Um [>etta voru ]>eir uð biðju. I>ú koni stjnrnnn und.irlega finni og ]>eir
vissti. uð guð ætluði sér nð bænlieyrn ]>ú. Svo leggjn |>eir nf stnð ii|>|> ú
]>essu von. til aðleitn að þvl, seni stjuriiiin benti ú. I.engru og lengra liélilu
|>eir og þreyttust ekki ]>ó lungt yrði nð leitn. Loksins nemur st jnrnnn
stnðnr yflr sniújxirpi einu vestur í Gyðingalandi. ()f lítið vnr ]>orjiið til
uð ‘‘teljust nieðul Júdu ]>úsundn’ Þuð lmfði ]>ó úður verið fæðingurstuð-
ur liins víðfræga konungs, Duvíðs. Kvrl og rótt vur í ]>or|>inu. Stjarnan
nuin staður yfir lirörlegu lireysi einu ú ufskektuin stuð. Gut |>að skeð að
guð væri uð firina ú þessuui stað? Vitringarnir liiifðu vonað uð sjú dy'rð
miklu og undur, [>egar ]>eir íindu guð sinn og skajmra. Með lotningu
gnnga [>eir ]>ó inn. Iívað gefur |>ú nð líta'? I.ítið burn í kjöltu nióðiir
sinnur. I.ítið burii, en hvílíkt burn! Stjnrnun hnfði ekki gnbbað ]>ú. Þnr
vur guð koniinn í líki lítils burns, fæddur í niHiinlieiiiiinn, svo bæði vitring-
ar og sniælingjar gætu séð liiinn og |>ekt linnn, sv.o liunn gæti orðið þeini
líkur og kent þeim svo uð líkjnst sér. Svo mikla dyrð liöfðu]>ó vilringarnir
aldrei hugsuð sér, svo mikla elsku guðs linfði |>ú uldrei drevnit uui, nð guð
gæti svonu niikið gert fvrir synduga nienn linfði þeiin nldrei hugkvæmst.
Með heilngri Iotniugu fnlla vitringarnir fruin ú úsjónur sínnr og ilvrku liið
lieiluga burn. Ilið be'/tu. sem þeirúttu til. gull revkelsi og mvrru, búru
]>eir sem fórn fratn fyrir bnrnið og lofsvngjuudi sneru þeir lieiinleiðis uftur,
því nú höfðu þeir fundið guð.
Stjurnun bendir enn til Betleheni. Ilin albjartu stjnrnutrúurinnnrgeng-
ur ú undnn oss un/, hún nemur stuðiir víir .lesú-bnrninu. Vitrir og vold-
ugir, fúvísir og fútækir safnast þar í anda, fulla frnm og tilbiðja, ]>vi ]>ar