Kennarinn - 01.12.1898, Blaðsíða 10

HEIM, HEIM.
Lag: Homc, Sireet Ilonic.
Mifí lieilhu' ei útlendur glaunmr né glys,
við jileðina heiiMsIeííu fer ésr á niis.
lió aðrir liér fagni, ég eininana dvel
og árin og' dagana’ og stundirnnr tel.
Heim, heini, aftur lieim,
hó lirðrlegt sé liýlið, livert barn langar lieim.
Sem útlagj lireldur og lieimilislaus
á lijarni lífs ymist ég brann eða fraus
og lieimkynnið forna, er liafðist ég við.
af lijarta ég |>rái, og æskunnar frið.
Heim, lieim. aftur lieim,
]ió hrijrlegt sé bylið. livert barn langar heim.
Og dalina, fjöllin og fuolanna klið
svo feginn ég kysi að leika mér við.
og brekkuna, lækinn og brim-sollið liaf.
]>au barna-gull öll, sem að drottinn mér gaf.
Iieim, lieim, aftur lieim,
]>ó hrörlegt sé bylið, livert barn langar lieim.
H ve fátt er nú eftir, sein flytur mér ró.
Hve fjölmargt, sem ]>egar í æskunni dó.
Og [>á var alt næði og náttúran Iríð
en nú er alt andvaka’ og marinfélags-stríð.
Heim. lieim, aftnr heim,
]ió hri'irlegt sé bflið, hvert barn langar heiin.
I>ó örlög mér bægi frá átthögum [>eim,
sem unni ég heitast, og nefni ég “Ik'Íhi".
við leiðið |>ilt móðir, er leiðst ótal sár,
mig langar að fella mín síðustu tár.
Heim, hoini, afturheim,
]>ó hrörlegt sé bflið, hvert barn hingar lieiin.
Nú horfi’ég á mánanu um miðnætur stund,
er mennirnir hvarvetnu fest hafa blund.
|)á vaki ég, móðir, og minnist ]>i“ss liljótt