Prestafélagsritið - 01.01.1925, Side 54

Prestafélagsritiö.
Heimilisguðrækni.
49
iögð á að kenna börnum sem flestar bænir og þau voru látin
lesa þær, en hins var síður gætt, að biðja með börnunum og
innræta þeim sannan bænaranda. Líkt átti sér stað um hús-
lestrana. Þar var áherzlan oft lögð á að muna það, sem í
lestrinum stóð. Hélzt alllengi sá siður, að spyrja börn og
ungmenni úr lestrinum og fékk sá ávítur, sem ekkert mundL
Mun rétt það sem séra Þorkell Bjarnason skrifaði um þetta
árið 1891. Kemst hann svo að orði: »en eigi mun þetta hafa
verið eftirtektinni eða guðrækninni yfir höfuð til bóta, því
meir var hugsað um að muna einstök orð, en efnið*
(Kirkjubl. I, 4., bls. 52).
Einnig kemur þessi sami hugsunarháttur fram í því, að
þegar farið var að dofna yfir heimilisguðsþjónustunni var
sálmasöngnum víða fyrst slept; hugvekjan eða prédikunin
aðeins Iesin, en hætt að syngja fyrir og eftir. Enda bendir
nafnið »lestur« á, að tilbeiðslan, bæn og söngur, hafi aldrei
verið aðalatriði við heimilisguðsþjónusturnar (sbr. »Andagt«,
»Husandakt«, á Norðurlöndum, en »Prayer« á Englandi).
Þessi galli er enn alment á allri guðsdýrkun vor íslendinga.
Þar er mest hugsað um fræðslu, en minna um tilbeiðslu.
Fjórða atriðið, sem skapar heimilisguðræknina og viðheldur
henni, eru bækurnar, sem notaðar eru.
Þær bækur eru fernskonar.
Sunnudagaprédikanir og hugvekjur.
Bænakver.
Sálmabók.
Biblían.
Undan því hefir verið kvartað á síðari árum, að ekki væri
nógu fjölbreytt úrval af sunnudagaprédikunum og hugvekjum.
(Jr þessu hefir þegar verið nokkuð bætt með útgáfu nýrra
sunnudagaprédikana og verið er að undirbúa nýtt hugvekju-
safn.
Hafa margir kirkjunnar menn góðan skilning á nauðsyn
þess, að andlegt nýmeti berist til heimilanna í nýjum prédik-
unum og hugvekjum. Er enginn vafi á, að slíkt er mikilsvert
fyrir heimilisguðræknina.
4