Prestafélagsritið - 01.01.1925, Side 86

Prestafélagsritið.
Skúli prófastur Gíslason.
81
hafði séra Skúli fyrir ræðutexta orðin alkunnu, sem Jesús
mælti við Fariseana forðum, er þeir höfðu fært til hans
hórseku konuna: »Hver yðar, sem er án syndar, kasti sá fyrstur
steini á hana«. Talaði hann þar mjög einarðlega um hversu
syndir séra Sigurðar hefðu ekki verið lagðar í lágina, en
flestir hefðu þózt hafa til hreins að taka við hann, þótt litlar
ástæður hefðu til þess haft. Margir, já flestir þeirra, er við-
staddir voru, bæði nákomnir og vandalausir fundu sig illa
snortna af ræðunni og varð mikið umtal út af henni og mikil
gremja, þótt hún hjaðnaði þegar frá leið. En allir hlutu við
það að kannast, að þar hefði verið talað af myndugleika og
mikilli einurð. Maður nokkur, sem verið hafði við þessa jarð-
arför úti á Stórólfshvoli, kom að Staðnum á undan heima-
mönnum sem verið höfðu þar út frá. Hitti hann þar frú Sig-
ríði Pálsdóttur, ekkju séra Sigurðar, sem fyrir elli sakir hafði
ekki treyst sér að heiman. Spurði hún komumann hvernig
hefði verið að heyra til prestsins. »Hann skammaði alla skylda
og vandalausa*, svaraði maðurinn. Þá varð gömlu konunni
að orði: »Ekki tek ég það til mín, því að ég var hvorki
skyld honum né vandalaus.«
Síðustu átta prestskaparár sín gegndi séra Skúli jafnframt
prófaststörfum í héraði sínu. Var hann hið röggsamasta yfir-
vald í héraði, mjög eftirgangssamur við presta sína um allan
embættisrekstur og ekki síður um það hvernig þeir héldu stað
og kirkju. Hann var sérstaklega kröfuharður við prestana um
skýrslugjörð og hinn umvöndunarsamasti ef honum þótti ein-
hver þeirra sýna skeytingarleysi í þeim efnum. Hann gat þá
orðið bæði þungorður og napur í aðfinslum sínum. Það kom
t. d. einu sinni fyrir hjá einum af prestum hans, að messur
reyndust fleiri á messuskýrslu yfir árið, en messudagar voru
í árinu, án þess að nokkurn messudag hefði verið messað
tvisvar! Þessháttar trassaskap lét hann ekki viðgangast átölu-
laust og talaði þung orð til hins seka.
En þótt séra Skúli væri eftirgangssamur við presta sína
uni alt embætti þeirra og embættisverk, var hann þeim í hina
röndina ljúfur yfirmaður, sem þeir virtu og, víst flestir, elsk-
6