Prestafélagsritið - 01.01.1925, Page 92

Prestafélagsritiö.
Skúli prófastur Gíslason.
87
í fari séra Skúla og hann var vinum sínum aldrei síðri á bak
en brjóst. En dýpst í hjarta hans lifði fölskvalaus guðsótti,
samfara lifandi sektarkend. — — —
Séra Skúli Gíslason var, eins og margir í þeirri ætt, vel
hagmæltur, en hann gerði mjög lítið að því að yrkja og sár-
lítið er til prentað eftir hann af því tagi. Þau ljóðmæli eftir
séra Skúla, sem ég minnist nú að borið hafi mér fyrir augu,
eru andlegs efnis. Man ég þar sérstaklega eftir ljóðum, sem
prentuð voru í Sameiningunni skömmu eftir að séra Skúli
andaðist og þar eru nefnd »Sælasta stund lífsins*. En þau eru
svo hljóðandi:
Sú er lífsins sælust stund
er á milli ótta’ og vonar
einka- þíns í nafni -sonar
þinn ég, guð minn, flý á fund.
Sorg á ótta sigur vinnur,
síðan huggar náðin þín,
sálin þreyða svölun finnur,
sviði hjartans allur dvín.
Minst af því ég sjálfur sé,
er þú veg mér yfir greiðir,
er þín hönd mig gegnum leiðir,
læt þó minna lof f té:
Lát mig þess ei, Quð minn, gjalda,
glæð mér trúarljósið hjá,
svo ég megi sigri halda,
síðast þínum fundi ná.
Opnast munu augun þá,
eilíft náðardjúp þitt skoða,
lfkn í þraut og Iausn úr voða,
föðurhjarta sjálfs þín sjá;
kastar duftsins kufli þungum
klædd í vegsemd önd af sér
og með helgum englatungum
eilíft lof, Guð, færir þér.