Prestafélagsritið - 01.01.1925, Side 106

Prestafélagsritið.
Markús og guðspjall hans.
101
Og sólarlagið gaf þeim fyrirheiti um bjartan og fagran dag,
er risi í austri að morgni. Sá dagur var altaf að renna upp
yfir þá. Fyrsta aftureldingin hafði bjarmað yfir garði Jóseps
frá Arímaþeu á páskadagsmorguninn. Jesús var ekki dáinn.
Sumir þeirra höfðu séð hann og heyrt hann tala og undur-
samlegur fögnuður og friður tekið að fylla hjartað: »Hvað
grætur þú?< Þeir höfðu huggast eins og við brjóst honum og
sjónin varð aftur hvassari, er augun höfðu áður verið lauguð
tárum. Þeir urðu allir sannfærðir um það, að hann væri á
lífi og jafnan nálægur þeim í anda. Dauði ]esú og upprisa
verður þeim dýrlegasta guðsopinberunin. Guð lét hann ekki
farast í dauðanum. Kraftur hans var sterkari en alt. Jesús
hafði unnið sigur á syndinni og myrkrunum, einnig í hjörtum
sjálfra þeirra. Hann hafði liðið réttlátur fyrir rangláta, saklaus
fyrir seka og sigrað. Þeir fundu það og skildu, og var sann-
færingin um það runnin úr djúpunum, þar sem mönnunum
finst þeir vera eitt og liggja sjónarheimunum að baki. Dagur-
inn nýji reis á lofti hærra og hærra. Alt lífið var að verða
upprisuhátíð. ]esús krossfestur og upprisinn var Drottinn og
gaf veröldinni nýjan ljóma. Veldi hreinleikans og kærleikans,
sem mennirnir finna undir krossi hans, svo að aldrei gleymist,
breiðist yfir. Þeim þótti sem spádómurinn rættist um nálægð
Guðs: »Eg mun búa mitt á meðal þeirra og dvelja hjá þeim
og þeir munu vera lýður minn*. Þegar þeir horfðu yfir heim-
inn, fanst þeim sér vera boðað af himni og jörðu, hafi og
fjöllum, degi og nóttu þetta eitt: Guð og faðir Drottins vors
]esú Krists. Vfir þessa jörð liðu endurminningarnar um ]esú.
Þær fyltu hinn nýja og bjarta dag. Þær fengu enn afl og líf
við það, að þeir væntu endurkomu Krists innan skamms og
að þeir mættu svo vera með honum til eilífðar. Skuggar
dauðans voru horfnir. ]esús »hafði frelsað alla þá, sem af
ótta við dauðann voru undir þrælkun seldir alla sína æfi«.
Hann hafði boðað þeim þetta: »Eg lifi og þér munuð lifa«.
Þeir litu ekki aðeins aftur, heldur einnig fram, og varð hvort-
tveggja til þess að hlúa að minningunum sem bezt.