Prestafélagsritið - 01.01.1925, Qupperneq 121

116
Dr. Jón Helgason:
Prestafélagsritið.
ugur frá árinu áður, svo ég gat haft alla mína hentisemi með
hvað eina þar á heimilinu. Ég þarfnaðist eins öllu öðru fremur,
en það var að mega leggja mig, svo yfirtak þreyttur sem ég
var. Þessa beiddist ég þá líka og var mér ekki synjað þeirrar
beiðni. En nú mátti ekki sofa yfir sig, því að bæði langaði
mig til að hlusta á erindi, sem flytja átti á prestafundinum
kl. 7, og svo átti ég sjálfur að prédika í dómkirkjunni kl. 9
um kvöldið. Ég hrestist mjög við hálfrar stundar svefn í her-
bergi mínu, og hafði síðan mikla ánægju af aðf heyra H.
Danell, biskup í Skörum, flytja ítarlegt og afar-fróðlegt erindi
um aðstöðu sænsku kirkjunnar á nálægum tíma. A eftir bisk-
upnum flutti kennari í praktiskri guðfræði dr. Samúel Stadener
erindi um ýmsar skoðanir manna á því, hvað prédikun sé og
hvernig hún eigi að vera. En mér þótti réttara að sleppa þessu
erindi, og fara í þess stað heim og »líta yfir ræðing minn«
sem flytja skyldi að stundu liðinni, enda þóttist ég vita, að
erindi dr. Stadeners mundi ég geta lesið prentað eftir fund-
inn, sem og varð. Annars kveið ég fyrir kvöldinu og vorkendi
sjálfum mér að eiga að standa í prédikunarstól í þessari miklu
kirkju og prédika yfir þeim sæg lærðra manna, sem ég gerði
ráð fyrir að þangað kæmi. En þegar ég kom upp í stólinn,
ætlaði mér af alt öðrum ástæðum að fallast allur ketill í eld,
er ég leit yfir söfnuðinn, sem troðfylti hið mikla guðshús.
Mér hafði verið sendur sérstakur texti til að leggja út af við
þetta tækifæri, sem sé orðin í 2. Kor. 5, 20: »Vér erum því
erindrekar í Krists stað, eins og það væri Guð, sem áminti
fyrir oss. Vér biðjum í Krists stað: Látið sættast við Guð«.
Sá texti átti vitanlega mjög vel við tækifærið. En er ég leit
út yfir söfnuðinn, fanst mér kvenþjóðin vera í yfirgnæfandi
meiri hluta meðal áheyrendanna, en prédikun mín var vitan-
lega samin fyrir presta fyrst og fremst. Hafi kvenfólkinu, sem
þarna var, þótt lítið tillit tekið til þess, má það ekki kenna
mér um það. Ég hafði texta minn að halda mér við og út
fyrir hann þorði ég ekki að fara nema sem allra minst, því
að Svíar eru sagðir mjög harðir í kröfum um trúmensku við
textann. Um áhrif þessarar prédikunar minnar á þá, sem