Prestafélagsritið - 01.01.1925, Síða 144

Prestaféiagsritiö. Múhameð og íslam. 139
Múhameðsmenn hafa skrifað stórar bækur um himnaför Mú-
hameðs. Sumir hafa þó fylt út í frásögn Múhameðs, svo að
úr þessu hefir orðið stórfeld >Divina Commedia«. Hér hefir
verið fylgt frásögn Múhameðs, sem hann sjálfur á að hafa
gefið lærisveinum sínum, ef trúa má erfikenningunni. Þessi
gandreiðarsaga spámannsins hafði eigi þau áhrif, sem hann
vænti. Ovinir hans gerðu gys að henni og jafnvel sumir læri-
sveinar hans lögðu lítinn trúnað á hana. Einstaka yfirgáfu
meira að segja spámanninn og höfðu bæði hann og sögu
hans að spotti, og sneru aftur til skurðgoðanna. Þá tók Abú-
bekr í taumana. Hann hafði lýst yfir því, að hann tryði frá-
sögn Múhameðs og skyldi ábyrgjast sannindi hennar. Þetta
dugði. Menn hættu að efast um heiðarleik spámannsins og
áliti hans var borgið með styrk Abú-bekr. Múhameð gaf hon-
um heiðursnafnið El-Saddik, þ. e. sannleiksvitni.
Meðan menn deildu um himnaför Múhameðs í Mekka
var lof hans á hvers manns vörum í Medína. Fjöldi manna
hafði tekið trú og sendu hinir trúuðu sveit manna til Múha-
meðs og hétu honum hollustu og fullkominni hlýðni, en hann
hét þeim Paradís að launum, ef þeir legðu sig í hættu. Þeir
sóru, að fyr myndu þeir deyja en svíkja málefni Guðs og
spámannsins. En Guð skyldi ábyrgjast launin í öðrum heimi.
Þeir sóru að Guð væri einn og Múhameð spámaður hans. Þeir
hétu að þyrma lífi meybarna sinna, en þau voru oft borin
út. Þegar Múhameð var þannig viðurkendur trúarleiðtogi í
Medína, er líklegt, að hann hafi hugsað sér að hverfa þangað
bráðlega. Sagan segir að óvinir hans í Mekka hafi komið
saman og ráðgert að taka hann af lífi. Munnmælin segja, að
á samkomu samsærismanna hafi sjálfur djöfullinn verið, í gerfi
gamals manns. Hann mælti á móti og barði niður allar ráða-
gerðir aðrar en aftöku Múhameðs. Vera má, að nokkur fótur
sé fyrir því, að setið hafi verið um líf hans. Víst er um það,
að Múhameð fór með leynd frá Mekka og hélt rakleiðis til
Medína. Sumir ætla að Mekkabúar hafi eigi viljað hindra för
hans, heldur öllu heldur orðið fegnir að losna við slíkan
vandræðamann, sem hann var að þeirra dómi. Við flótta