Prestafélagsritið - 01.01.1925, Side 145

140 Ragnar Ófeigsson: Presuféiagsritiö.
Múhameðs miða Múhameðsmenn tímatal sitt, en flótti hans
(hedjra) var árið 622. e. Kr.
Nú hefst úrslitatímabilið í lífi Múhameðs. Spámaðurinn ger-
ist stjórnmálamaður og herforingi. Alt til þessa átti hann í
vök að verjast og hafði orðið að bera harm sinn í hljóði.
Hann hafði ekki annað vopna en þögnina gegn ósvífni og
hrakyrðum óvina sinna og staðfestuna gegn ofsa þeirra. Nú
þóttist hann fá opinberun þess efnis, að það væri helg trúar-
skylda að berjast fyrir trúna og spámanninn og því leyfilegt
með öðrum vopnum en orðinu einu «að þrýsta þeim til að
koma«. Ekki hafði hann lengi verið í Medína, er hann tók
að herja á sína fornu fjandmenn. Fyrsta orustan milli Múha-
meðs og fyrri samborgara hans var við Beder, skamt frá
Rauðahafinu. Mekkabúar komu með lest 1000 úlfalda —
hlaðna dýrum klyfjum. Múhameð sendi sveit manna til að
ræna þá. En hinum kom njósn og fengu liðstyrk, urðu saman
yfir 900 manna. Múhameð fór til liðs með sína menn og
hafði 313 manna. Var barist af mikilli grimd, því að annars
vegar var hatur óslökkvandi, en hins vegar hóflaus trúarofsi.
Heiðingjar voru þrem sinnum mannfleiri, en hinir þrígildir að
andlegum krafti. Fóru svo leikar, að Múhameð vann frægan
sigur. Upp frá þessu átti spámaðurinn í sífeldum herferðum,
ýmist gegn Mekkabúum eða Gyðingum. Bar hann jafnan
hærra hlut, nema í orustunni við Aheð, skamt frá Medina.
Þar var hann hætt kominn og komst nauðulega undan. Með
því að koma þeirri trú inn hjá hermönnum sínum, að Guð
berðist með þeim — gerði hann þá nálega ósigrandi. 2 ár-
um fyrir dauða sinn eða 8 árum eftir flóttann, náði hann
Mekka á sitt vald. Á öllu þessu 8 ára tímabili boðaði hann
trú með sverðinu. Gagnvart óvinum sínum kom hann fram
ýmist sem göfugmenni eða níðingur. Gyðingum gerðist hann
skæðasti óvinur. Þeir höfðu jafnan gert gys að trúboði hans
og borið honum á brýn fávizku og misskilning á helgiritum
þeirra. Múhameð gramdist trúarhroki þeirra, er þeir báru
fyrir sig ritninguna og ósönnuðu staðhæfingar hans. En hann
bar fyrir sig opinberun Guðs, sem hafin væri yfir bókstaf